Column | De onverklaarbare nuchterheid van Del Toro is nog het meest verbazingwekkend aan de Giro-ontknoping

Dat Isaac del Toro de Giro verloor in de laatste bergetappe is niet eens zo gek. Daar had hij misschien zelf ook al wel rekening mee gehouden. Maar de manier waarop is en blijft krankzinnig. Het verschil in tijd was uiteindelijk groot, maar in feite won de Mexicaan de Giro slechts op een haar na.

Een blunder te veel

Een opeenstapeling van tactische blunders kostte hem de eindzege. Maar als er slechts één blunder minder was voorgevallen, had Del Toro gewoon de Giro gewonnen. Als UAE wel iemand mee had gestuurd in de vroege vlucht, had Del Toro veel eerder hulp gekregen en was het gat naar Yates nooit zo groot geworden.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Als UAE meer tempo had gemaakt in het peloton, dan was Van Aert halverwege de Finestre al voorbijgereden en had hij niets meer kunnen doen voor Yates. Als UAE in het oortje van Del Toro had geschreeuwd dat hij gewoon mee moest rijden met Carapaz, had het Spaanstalige duo de Brit voor de top alweer teruggefloten.

Echter, als telt niet in topsport. En dus kregen Simon Yates en Team Visma | Lease a Bike de eindzege in de schoot geworpen. Het leidde tot een van de meest krankzinnige grote ronde-ontknopingen van de laatste jaren. Isaac del Toro had de beste papieren - en de benen - om de Giro te winnen, maar verloor hem toch.

Als ik Del Toro was

En dat voor een ventje van slechts 21 jaar. Je zou een diep teleurgestelde, zeer emotionele en zwaar gefrustreerde reactie verwachten. Maar niets van dat. Del Toro verscheen uiterst kalm en nuchter voor de camera. Onbegrijpelijk. Hij had zojuist de Giro verloren. De Giro! En toch deed alsof het ging om het Na-Tourcriterium van Guadalajara.

De interviewers deden nog zo hun best, maar er viel geen traantje weg te pinken bij de grote verliezer. Er viel geen grijntje wrok richting zijn ploeg te bespeuren. Er kwam zelfs geen woord van spijt richting zijn fans of familie omdat hij niet alleen zijn droom, maar ook die van hen in duigen had laten vallen. Helemaal niets.

Ikzelf had mijn communicatieapparaat op de grond kapotgesodemieterd zoals ik op 21-jarige leeftijd PlayStation-controllers vermorzelde als ik weer eens onterecht verloor. Ik had de ploegleiding van Visma gevraagd bij hen te douchen omdat ik mijn eigen ploeg geen blik waardig gunde. En ik had mezelf daarna in de spiegel aangekeken vol schaamte, omdat ik toch ook zelf voor een groot deel verantwoordelijk was voor mijn verlies. Daarna zou ik in tranen zijn uitgebarsten.

Jeugdige overmoed?

Maar Del Toro niet. Die reageerde ijzig kalm dat het een mooie Giro was, dat het kan gebeuren en dat hij nog wel eens terug komt om zijn gram te halen. Die nuchterheid, die gaat er bij mij nog steeds niet in. Het is nog naïef ook. Want misschien lachten we over acht jaar wel om deze ontknoping als Del Toro inmiddels al zes grote rondes heeft gewonnen. Maar hij kan net zo goed eens een flinke smakker maken, allerlei botten breken en nooit zijn niveau meer halen. Hij zal niet de eerste zijn.

Is zijn nuchterheid oprecht? Is het jeugdige overmoed? Is het arrogantie omdat hij door alle aandacht ineens iets te veel in zichzelf is gaan geloven? Is het erin geramd door de ploeg, om onrust binnen de ploeg te voorkomen? Geen idee, maar de reactie van Del Toro na zijn nederlaag is ongetwijfeld het meest verbazingwekkende wat ik deze Giro gezien heb.