Column | Sorry, ik trek een evenement als Alpe d'HuZes heel slecht

Vandaag rijden meer dan 5000 mensen de Alpe d'HuZes. Maximaal zes keer Alpe d'Huez op tegen kanker. Daar kan alleen een groot cynicus wat op tegen hebben. Laat ik dat nou net zo nu en dan zijn.

Azijnzeiker

Waarschijnlijk vinden veel mensen bij alleen het lezen van de kop van deze column (vandaar dat-ie begint met sorry...) en de eerste vier inleidende zinnen hierboven me al een enorme azijnzeiker - en waarschijnlijk ben ik dat ook.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Ik zit hier achter m'n toetsenbord terwijl de duizenden deelnemers met een geliefde die ze is ontvallen in het achterhoofd zich het schompes fietsen om zoveel mogelijk geld voor het goede doel op te halen. Het hele jaar zijn ze ermee bezig. Trainen op de fiets, daarbuiten mensen enthousiast maken om te doneren.

Waar ben ik in vredesnaam mee bezig?!, vroeg ik mezelf af toen ik het eerste woord op het digitale papier zette.

Dus dacht ik daar nog even over na. Wat staat mij nu zo tegen aan een evenement als Alpe d'HuZes? Het antwoord is denk ik dat het zo ver buiten m'n belevingswereld staat, dat ik het gewoon niet zo goed snap, dat gefiets tegen kanker.

Emotieflatie

Ik huiver van de massaliteit, het 'vieren van leed' - tussen aanhalingstekens omdat ik heus wel weet dat het niet echt vieren is, maar het soms op mij wel zo overkomt.

SBS - welke zender anders - zendt het evenement uit. Van 10.00 uur tot 18.00 zijn ze in de lucht met heel veel verslaggevers en bekende Nederlanders - onder andere Dennis van der Geest, wie anders.

Een paar jaar geleden keek ik er een uur naar en was mijn antipathie tegen het evenement geboren. Het was te veel voor me. Te veel schrijnende verhalen van mensen die huilend een berg opliepen of opfietsten. Overdaad schaadt. Één ontroerend verhaal is een ontroerend verhaal. Tien ontroerende verhalen achter elkaar en de term emotieflatie, de inflatie van emotie, kwam in me op.

Polonaise van verdriet

Het ging maar door met verhalen die op zichzelf natuurlijk allemaal door de ziel snijden. Maar ik snap de behoefte om dat met z'n allen op een berg - en een tv-zender - te delen niet zo. Het is allemaal zo massaal dat het op mij veel te gemaakt overkomt.

Ik snap de drang om een geliefde te eren met een sportieve prestatie. Ik snap de motivatie om in actie te komen. Maar ik snap die polonaise van verdriet op een berg niet. Dat geluid wilde ik ook eens laten horen. Verder wens ik uiteraard iedereen het beste op die berg.