Roxane Knetemann: 'Ik was kwaad op het leven, en op mezelf'

Roxane Knetemann kennen we inmiddels als die vrolijke flapuit die commentaar geeft bij het vrouwenwielrennen op de NOS en ook regelmatig aanschuift bij televisieprogramma's als Vandaag Inside en De Avondetappe om haar mening te geven over wielrennen. Ze heeft ook de podcast 'Wegkletsen' over de vrouwenkoers, samen met Ellen van Dijk.

Knetemann had altijd woede en verdriet in zich

Maar ze was niet altijd zo vrolijk. De inmiddels met haar man Wim Stroetinga in Friesland woonachtige Knetemann is natuurlijk ook de dochter van de helaas vele te vroeg overleden Amsterdammer Gerrie Knetemann. In de meest recente uitgave van Helden Magazine geeft Knetemann aan dat ze het overlijden van haar vader op jonge leeftijd eigenlijk niet goed heeft verwerkt.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

"Ik kijk positief terug op mijn tijd als profrenster, heb een heel leuke tijd gehad, maar heb ook geworsteld. Dat komt voor een groot deel door het overlijden van mijn vader toen ik zeventien was. Voor mijn wielercarrière was het beter geweest als ik wat meer aandacht had besteed aan rouwen en verwerken."

Ze legt uit waarom het voor haar misschien nóg wel heftiger was dan een 'normale' meid van 17 die haar vader zo jong verliest. "Wielrennen was iets van mijn vader en mij, het verbond ons. Ik droeg na zijn plotselinge overlijden op 2 november 2004 altijd een soort woede en verdriet bij me en blokkeerde daardoor op de fiets. Ik was kwaad op het leven en op mezelf."

Een trainster van Rabobank-Liv zei tegen mij: ‘We kunnen heel erg naar de training en jouw fysieke capaciteiten gaan kijken, maar volgens mij ligt het probleem ergens anders.’ Dat was in 2012, acht jaar nadat mijn vader was overleden. Pas toen ben ik aan een heel traject begonnen. Dat heeft mij veel gebracht, maar toch heb ik mijn emoties nooit helemaal kunnen reguleren toen ik fietste."

Niet alles eruit gehaald

Knetemann denkt dat die vervelende situatie met nooit verwerkt verdriet ervoor zorgde dat ze niet alles uit haar actieve wielercarrière heeft kunnen halen.

"Door het verdriet dat ik had - een trauma misschien wel - gingen mijn emoties alle kanten op. Achteraf gezien had ik veel eerder hulp moeten zoeken. In die tijd was er ook veel minder ruimte voor het mentale aspect dan nu. In testen en trainingen heb ik vaak genoeg, zonder druk, laten zien wat ik kon."

"Het is jammer dat dat er door omstandigheden nooit is uitgekomen in de koers. Maar het is ook niet zo dat ik daar wakker van lig. Het leven loopt zoals het loopt. En topsporter zijn, de beste van de wereld worden, vraagt meer dan alleen fysieke aanleg."

Geen druk en stress meer

Het werk in de commentaarcabine past haar hu als een jas, mede door haar afkomst, zo legt Knetemann uit. "Als co-commentaar bij alle voorjaarsklassiekers en de Tour ervaar ik nu niet meer die druk en stress van toen ik fietste. Ik kan nu beter mijn emoties reguleren, kan nu ook de problemen benoemen die ik toen had."

"Dat ik goed kan lullen, is deels genetisch bepaald. Mijn vader kon en moeder kan ook makkelijk praten. Maar het is me ook aangeleerd. Ik weet niet beter dan dat ik naar voren geduwd werd om mijn mannetje te staan. Als we een spreekbeurt moesten houden op school, en ik was niet de eerste die dat moest doen, kreeg ik thuis te horen: ‘Waarom ben jij niet naar voren gestapt?’"