Column | Het WK Gravel lijkt verdacht veel op een semi-klassieker op de weg

Waarom het WK Gravel eigenlijk gewoon een wegrit is

Het WK Gravel beleeft haar vierde editie. En voor het vierde jaar op rij vraag ik me af: waarom bestaat dit eigenlijk? Wat we zien lijkt verdacht veel op een doorsnee eendagskoers op de weg. Oude fietspaden met een laagje modder, een paar grindstroken en gedeeltes met asfalt: dat is hoe ik vroeger naar de middelbare school fietste (zonder trapondersteuning, dat was toen nog heel normaal).

Ruige tegenhanger van het wegwielrennen

Het idee van gravel is schitterend: een ruige en avontuurlijke tegenhanger van het wegwielrennen. Met monsterlijk zware en oneindig lange wedstrijden, ontstaan in de VS. Een prachtige sport waar je op volledig op jezelf bent aangewezen en die niet voor niets immens populair is.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Maar het WK lijkt in de verste verte niet op die tegenhanger. Het is eerder een licht gehavende wegrit met een paar kuilen en hobbels in het wegdek. En dat zie je ook aan de uitslag bij de vrouwen. De beste sprintster ter wereld werd wereldkampioen. Toegegeven, Lorena Wiebes is veel meer dan sprintster, maar het zegt veel.

Geen vaklui, maar profs uit het wegpeloton

Kijk maar naar de deelnemerslijst en de uitslagen en je weet genoeg: louter profs uit het wegpeloton. Geen specialisten, geen avonturiers, geen renners die maandenlang op grindwegen trainen of hun bandenkeuze afstemmen op de losliggende stenen. Nee, het zijn gewoon mannen en vrouwen die het hele jaar op de weg floreren en aan het eind van het seizoen even komen oogsten.

Bekijk ook

‘Criterium op fietspaden’: Amerikaanse gravelster fileert WK Gravel in Zuid-Limburg | Wieler Revue

WK Gravel of fietspadcriterium? De Amerikaanse gravelster Lauren De Crescenzo vindt het parcours en evenement in Zuid-Limburg helemaal niks.

In het mountainbiken of veldrijden heb je enkel bijzondere types als Mathieu van der Poel of Tom Pidcock die mee kunnen doen. Voor de rest zijn het allemaal vaklui, specialisten. Maar het gravelen zoals we dat in Europa doen staat veel te dicht bij het wegwielrennen. Dat biedt geen ruimte voor specialisten.

WK Kinderkopjes

Het resultaat is een WK zonder eigen smoel. Een koers die niet zo goed een semi-klassieker in Toscane of in dit geval Zuid-Limburg had kunnen zijn, maar dan met iets bredere banden en minder asfalt. Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen zijn meer onderscheidend dan deze variant van gravel.

Wat dat betreft kunnen we net zo goed het WK Kinderkopjes organiseren. Want die stenen in Noord-Frankrijk hebben meer met avontuur, uitdaging, techniek en karakter te maken dan alles wat de UCI onder "gravel" durft te verstaan.