Na 28 profseizoenen: de man die volgens Ducrot altijd 'achterstevoren op z’n fiets zat' stopt eindelijk op z’n 49e

Na 28 profseizoenen is het voorbij voor Francisco Mancebo

Jawel, de inmiddels 49-jarige Francisco Mancebo heeft eindelijk zijn fiets aan de haak gehangen. Na 28 seizoenen in het peloton vindt de Spanjaard het welletjes. Daarmee komt er een einde aan een van de langste wielercarrières ooit – eentje die begon toen Lance Armstrong nog aan zijn eerste Tour dacht.

Oudste winnaar ooit van een UCI-koers

Nog maar even geleden schreef Mancebo geschiedenis door op zijn 48e een etappe te winnen in de Ronde van de Sahel. Daarmee werd hij de oudste winnaar van een UCI-koers ooit – een record dat vermoedelijk nog wel even blijft staan. Zijn laatste wapenfeit vond afgelopen weekend plaats in Japan, waar hij voor Matrix Powertag nog meedeed aan de Ronde van Kyushu.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De man die ‘altijd achterstevoren op z’n fiets zat’

Wie de Tour de France begin jaren 2000 volgde, herinnert zich Mancebo vooral van zijn karakteristieke stijl. Commentator Maarten Ducrot zei vaak dat hij 'altijd achterstevoren op z’n fiets zat' – en eerlijk is eerlijk: dat beeld blijft hangen. Toch was hij destijds bepaald geen pelotonvulling. In 2000 won hij het jongerenklassement, en in 2005 eindigde hij vierde in het algemeen klassement. In 2005 won hij ook een rit in de Ronde van Spanje.

Operación Puerto en de eeuwige comeback

Zijn loopbaan kreeg een deuk na de beruchte Operación Puerto-affaire. Mancebo werd genoemd, maar nooit officieel geschorst. In plaats van te verdwijnen, ging hij gewoon verder – alleen niet meer in Europa. Hij reed in Amerika, Azië, Afrika… overal waar een koers te vinden was. Van tropische rondjes tot stoffige ritten door de Sahel: Francisco bleef trappen. En dat bijna drie decennia lang.

Een cultfiguur tot het einde

In de nadagen van zijn carrière groeide Mancebo uit tot een soort wielercultheld: de man die niet kon stoppen, die bleef rijden omdat hij het simpelweg leuk vond. En eerlijk is eerlijk – wie op zijn 49e nog meedraait in het peloton, verdient een diepe buiging, ondanks z'n wat duistere verleden. Als eerbetoon kun je vandaag eventjes schots en scheef op je eigen fiets gaan zitten harken...