‘Ik at twee boterhammen na vijf uur trainen’. Maike van der Duin bleek 3 kilo vocht per week vast te houden

Een droom die stiekem al barstte

Olympisch brons in Parijs. Europees goud met Lisa van Belle. Voor Maike van der Duin leek 2024 het jaar waarin alles klopte. Maar terwijl de buitenwereld sprak van een doorbraak, voerde ze een ander gevecht — tegen haar eigen lichaam.

“Ik had achteraf graag mijn olympische medaille opgegeven, als dat betekend had dat iemand toen al doorhad wat er met me aan de hand was,” zegt de 24-jarige baan- en wegrenster bij de NOS. “Mijn lijf was al kapot, maar ik denderde gewoon door.”

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Van topvorm naar totale crash

Wat begon met wat extra kilo’s, liep uit op een medische puzzel. “Ik dacht dat het kwam door stress of te veel eten,” vertelt ze. “Ik had net mijn enkel gebroken en mijn vader verloren. Toen ik aankwam, dacht ik: logisch, mijn lichaam reageert.”

Maar de kilo’s bleven komen, soms drie per week. Na trainingen van vijf uur at ze amper. “Ik kon niet meer logisch nadenken. Ik móést naar de Spelen. Alles moest wijken.”

Ze haalde haar medaille, maar betaalde de prijs. In de Vuelta brak ze: “Daar heb ik elke dag gehuild. Ik kwam totaal niet vooruit.”

Het bizarre raadsel van haar lichaam

Pas toen ze hulp zocht buiten haar ploeg, viel het kwartje. De oorzaak bleek niet mentaal of voeding-gerelateerd, maar lichamelijk. “Een voedingsdeskundige zei meteen: ‘Maike, dit komt écht niet door wat je eet.’ Toen begonnen de onderzoeken.”

De diagnose? Ontstekingen door haar hele lichaam, die leidden tot extreme vochtophoping. “Ik kon het niet uitzweten. Mijn lichaam was gewoon in paniek.”

Ze legde haar fiets twaalf weken weg en probeert nu voorzichtig weer te trainen. “Het is gestabiliseerd, maar het vocht moet nog weg. En niemand weet hoe lang dat duurt.”

Stilte na de storm

Toch overheerst dankbaarheid. “Je merkt pas in zulke periodes wie er écht om je geven,” zegt Van der Duin. “Mijn nicht stuurde me elke dag een appje. Dat deed me meer dan ik ooit had gedacht.”

Wanneer ze terugkeert, weet niemand — ook zijzelf niet. “Er zit geen einddatum aan deze blessure. Misschien over zes maanden, misschien over twee jaar. Ik heb geen idee.”

Wat overblijft is een verhaal dat verder gaat dan sport. Een verhaal over de prijs van ambitie — en over een jonge vrouw die haar lichaam eindelijk probeert te begrijpen, in plaats van te bevechten.