:max_bytes(70000)/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F10%2FuXt1iRQOIy8UAk1761548466.jpg "Tom Dumoulin tijdens een interview, kijkt serieus in de camera en spreekt over zijn loopbaan en het verlies van vrijheid in het moderne wielrennen.")
Vrijheid kwijt door succes
Het klinkt ironisch: hoe beter je wordt, hoe minder je te zeggen hebt. Toch vat die zin perfect samen wat Tom Dumoulin in zijn boek Por sensaciones (de Spaanse vertaling van Op gevoel) beschrijft. In een interview met MARCA vertelt de Limburger dat zijn topjaren bij Sunweb en Jumbo-Visma hem niet gelukkiger maakten.
“Hoe beter ik werd en hoe meer resultaten ik behaalde, hoe minder ik mocht zeggen over mijn programma of voeding,” zegt Dumoulin. Het is een zeldzaam eerlijke blik in de keuken van de topsport, waarin succes niet altijd gelijkstaat aan vrijheid.
Structuur of verstikking?
Volgens Dumoulin is het wielrennen de afgelopen jaren veranderd in een keurig afgesteld laboratorium. Renners trainen op cijfers, eten op schema en leven volgens protocollen. Dat klinkt efficiënt - tot iemand als Dumoulin zegt dat het hem juist brak.
“De vrijheid en autonomie die ik in mijn eerste jaren had, verdwenen beetje bij beetje,” legt hij uit. En daarmee raakt hij een snaar bij iedereen die ooit dacht: doe ik dit nog voor mezelf, of voor het systeem?
Pogacar, Van der Poel en Ayuso laten zien dat het anders kan
Dumoulin ziet nog lichtpuntjes. Hij noemt Tadej Pogacar en Mathieu van der Poel als voorbeelden van renners die wél hun eigen koers varen. En hij prijst de jonge Juan Ayuso, die van UAE naar Lidl-Trek verkaste.
“Zijn vertrek is moedig,” zegt Dumoulin. “Hij is jong en getalenteerd, en wil voor zichzelf rijden.” De Limburger ziet in die keuze iets van zijn eigen verlangen naar autonomie terug. Vrijheid als luxeproduct - zelfs in een sport waarin juist controle allesbepalend lijkt.
Waarom minder controle soms beter werkt
Het paradoxale: toen Dumoulin eindelijk losliet, reed hij beter. Zijn voorbeeld is de tijdrit op de Olympische Spelen van Tokio, waar hij zilver pakte na een periode vol twijfel. “Ik wilde meer vrijheid. En ik liet zien dat ik beter presteer met meer vrijheid.”
Die zin vat misschien wel zijn hele loopbaan samen. Minder data, meer gevoel — iets waar het boek Por sensaciones zijn titel aan dankt.
Leven na het peloton
Inmiddels geniet Dumoulin van het wielrennen zonder wattages of teamvergaderingen. Hij werkt in de media, schrijft, doet theater. En voor het eerst bepaalt hij zélf hoe hard hij fietst.
Het is een verhaal over controle, loslaten en opnieuw ontdekken waarom je ooit begon met fietsen. En dat maakt het boek, net als deze woorden, herkenbaar voor iedereen die ooit vastzat in zijn eigen perfectie.
- Cor Vos