Gestopte Lotto-baas ziet wielersport veranderen in politieke slangenkuil: 'Er blijven weinig menselijke waarden over'

Een ploeg opbouwen tot het niet meer gaat

Drie jaar lang stond Stéphane Heulot aan het roer van de Belgische Lotto-ploeg. Toen hij begon, lag de ploeg volgens hem in puin: financieel, logistiek en menselijk. “Ik heb het maximum bereikt van wat ik kon doen", zegt de gestopte ploegbaas in een interview met Cyclism'Actu.

Hij zag het als een wederopbouwproject, maar na drie seizoenen voelde hij dat zijn werk klaar was. De timing van zijn vertrek was opvallend: precies toen er plannen lagen om Lotto te laten samengaan met Intermarché.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Politiek spel en verdwenen vertrouwen

Wat volgens Heulot begon als een sportieve missie, veranderde langzaam in een politiek steekspel. “Het systeem was te politiek geworden,” vertelt de 54-jarige Fransman. Tijdens de Tour was hij nog in gesprek met nieuwe sponsors, maar binnen het management bleken ondertussen al fusiegesprekken te lopen.

“Ik was met stomheid geslagen,” zegt hij. “Alles was klaar om een nieuwe co-sponsor aan te kondigen, maar toen hoorde ik dat de deal met Intermarché al in de maak was. Vanaf dat moment veranderde alles.”

Waar zijn de menselijke waarden gebleven?

Het is vooral dat gebrek aan transparantie en menselijkheid dat Heulot pijn doet. “Er bleven weinig menselijke waarden over in de manier waarop beslissingen werden genomen.”

Hij maakt een scherp onderscheid tussen de ploeg – met renners en staf – en het management dat volgens hem steeds meer op macht en politiek drijft. Voor Heulot werd het duidelijk dat hij in dat systeem niet langer paste.

Een sport zonder langetermijnvisie

Zijn kritiek richt zich niet alleen op Lotto, maar op het hele wielrennen. “Contracten worden niet altijd meer gerespecteerd. Er is geen langetermijnvisie,” zegt hij. “Wanneer afspraken niet worden nagekomen, stort het hele evenwicht in.”

Hij vreest dat het zakenmodel van de sport niet houdbaar is: er wordt volgens hem alleen waarde gecreëerd aan de top, terwijl de basis afbrokkelt. “Amateurstructuren verdwijnen, subsidies krimpen, en lokale clubs hebben het zwaar. Zonder fundament stort alles in.”

De vergeten kern van de sport

Heulot spreekt met respect over de vrijwilligers, trainers en begeleiders die het wielrennen van onderaf draaiende houden. “We vergeten de mensen die jonge renners opleiden en gezonde waarden doorgeven. Als dat verdwijnt, blijft er van het wielrennen slechts een lege huls over.”

Zijn slotboodschap is helder en emotioneel: “Wielrennen is niet alleen de Tour de France of Pogacar. Als we de basis vergeten, zal het snel te laat zijn.”