Van vloeibaar eten tot winst in Nokere en weer terug in de lappenmand: Nils Eekhoff blikt terug op bizar jaar

Nils Eekhoff noemt zijn seizoen 2025 zelf “down, up, down, down, down, up”. Eerder sprak de renner van Picnic PostNL al uitgebreid met Wieler Revue over zijn grillige jaar, en nu blikt hij in de WielerFlits Podcast opnieuw terug op de bizarre reeks van hoogte- en dieptepunten.

Van lantaarnpaal naar Nokere-glorie

Het seizoen begon letterlijk met een klap. In de AlUla Tour werd Eekhoff bij een sprintvoorbereiding door een schouderduw om een lantaarnpaal gevouwen. De impact was enorm: de Nederlander brak zijn kaak, verloor meerdere tanden en kon wekenlang alleen vloeibaar voedsel naar binnen krijgen.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Toch bleef hij optimistisch. “Toen ik weer kon trainen, voelde ik me sterker worden. Dat gaf hoop.” Die hoop werd werkelijkheid in Nokere Koerse, waar hij bij zijn rentree direct zijn eerste semiklassieker won. “Dat was het bewijs dat ik het nog kon,” vertelt hij. “Na alles wat er gebeurd was, dacht ik: oké, nu gaan we doorstoten.”

Een kuitblessure gooit roet in het eten

Maar net toen de motor weer aansloeg, sloeg het noodlot opnieuw toe. In de Ronde van Catalonië liep hij een spierscheuring in zijn kuit op – een zeldzame blessure die hem wekenlang aan de kant hield en zijn voorjaar volledig ruïneerde.

“Die kuitblessure was vele malen zwaarder en frustrerender dan mijn val in de AlUla Tour,” vertelt hij eerlijk. “Toen kon ik doelgericht trainen, nu werd ik gewoon tegengehouden. Dat deed mentaal ontzettend veel pijn.” Bij de klassiekers waarin hij normaal zou schitteren, moest hij machteloos toekijken.

De mentale strijd: fit maar vast

Toen hij eindelijk weer op de fiets kon, bleek de vorm verdwenen. “Het heeft heel lang geduurd voordat ik na die spierscheuring weer écht het goede gevoel te pakken had,” zegt Eekhoff. “Ik voelde me goed, maar in de koers kwam het er niet uit. Ik kon een topprestatie leveren, maar daarna was ik leeg. Dat ging in mijn hoofd zitten.”

Het was geen kwestie van conditie, maar van vertrouwen. Hij trainde goed, voelde zich fysiek sterk, maar het plezier was even zoek. “Je blijft knokken, maar op een gegeven moment loop je gewoon tegen een muur aan.”

Loslaten om weer te kunnen vechten

Na gesprekken met ploegleider Pim Ligthart besloot hij iets te doen wat voor een topsporter onnatuurlijk voelt: loslaten. “Ik heb me er niet meer druk om gemaakt. Als het zou komen, kwam het. Zo niet, dan niet,” vertelt hij. “Vanaf dat moment ging het stapje voor stapje beter. In de trainingen na de Super 8 Classic voelde ik voor het eerst weer dat het draaide.”

Die rust bracht zijn drive terug - met een keurig najaar tot gevolg. Eekhoff werd tweede in Binche-Chimay-Binche, elfde in Parijs-Tours en zesde in de proloog van de Tour of Holland.

Een tweede seizoenszege zat er niet meer in, maar gretig is de 27-jarige Nederlander wel weer. “Ik wil heel graag winnen, voor mezelf en voor de ploeg. En dat lukt te weinig, vind ik. Maar ik blijf ervoor vechten. Ik weet nu beter hoe ik met tegenslagen moet omgaan.”

Met hernieuwde drive naar 2026

Na een jaar vol hoogtepunten en klappen kijkt Eekhoff met gematigd vertrouwen vooruit. Zijn bizarre seizoen heeft hem mentaal harder gemaakt, maar ook realistischer. “Ik heb geleerd dat topsport niet alleen om winnen draait. Soms is overleven al een prestatie", sluit hij af.