Thibau Nys baalt van fout vader Sven in frustrerende cross: ‘Dat mag niet gebeuren’

Van topvorm naar totale pechdag

Nog geen 24 uur eerder straalde Thibau Nys op de Koppenberg, waar hij met een glansrijke zege zijn crossseizoen aftrapte. Maar zondag in Lokeren liep alles mis. Na een belabberde start leek er aanvankelijk nog geen man overboord: Nys schoof gestaag op, voelde zich goed en had, in zijn eigen woorden, ‘snee op de benen’. Toch zou zijn koers snel veranderen in een kleine ramp.

Na een eerste fietswissel dook hij opnieuw de materiaalpost in, en niet veel later stond hij alweer stil. Wat volgde was een beeld van pure frustratie: gebaren, een stuur rechtzetten, een zadel dat omlaag zakte — en een Europese kampioen die zijn koers letterlijk uit handen zag glippen.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Fietsproblemen en frustratie

“Het parcours was iets harder uitgedroogd dan iedereen had gedacht,” vertelde Nys achteraf bij Sporza. “Ik wisselde van fiets voor een lichter profiel en tien meter verder reed ik in een put waardoor mijn shifters volledig naar beneden zakten. Ik wisselde opnieuw, maar kreeg een fiets waarvan het stuur scheef stond. Daarna zakte mijn zadel helemaal met de punt naar beneden. Dan is het gewoon gedaan.”

Het resultaat: een vijftiende plaats, en vooral veel ergernis. Niet over zijn vorm, maar over de techniek. “Ik was nochtans heel goed,” klonk het nog.

Vader Sven geeft fout toe

Na afloop bekende vader Sven Nys dat het probleem met de shifters zijn fout was. Dat maakte de situatie niet minder ongemakkelijk. “Daar ga ik niets op zeggen,” reageerde Thibau zichtbaar geprikkeld. “Het mag niet gebeuren.”

Toch bleef het niet bij verwijten. De jonge Nys nuanceerde meteen: “Dat zadel, daar heeft niemand schuld aan. Dat is een kwestie van iets te veel gewicht vooraan bij het naar beneden rijden. Dat is misschien mijn eigen schuld.”

Familiehumor redt de sfeer

Op de vraag of vader en zoon dit nog zouden uitpraten, kon Thibau enkel lachen. “Neen, want ik ga vanavond bij ons mama eten,” grapte hij. Daarmee was het ijs gebroken, en bleek dat er — ondanks de frustratie — vooral teleurstelling over een gemiste kans overbleef. “Ach, er valt niets uit te praten. Het is gewoon jammer, want de benen waren goed en ik had graag een mooie uitslag gereden.”