Britse wielerjournalist waarschuwt: het dopingspook waart weer rond in het peloton

Een talent dat te sterk was om waar te zijn

Oier Lazkano gold als het toonbeeld van de moderne wielrenner: jong, krachtig en getraind volgens de nieuwste wetenschappelijke inzichten. Zijn overstap van Movistar naar het ambitieuze Red Bull BORA–Hansgrohe moest de volgende stap in zijn carrière worden.

Maar na maanden zonder koers en dalende prestaties begonnen de geruchten te gonzen. Spaanse wieler-Twitteraars fluisterden dat er ‘iets niet klopte’. Toen de UCI bekendmaakte dat Lazkano voorlopig was geschorst vanwege abnormale waarden in zijn biologisch paspoort, barstte de discussie los.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

‘De grootste wake-upcall in jaren’

De Britse wielerjournalist Jack Davey schreef in een analyse dat dit “de grootste wake-upcall in jaren” is voor de sport. Hij ziet in de zaak-Lazkano een teken dat het wielrennen nog steeds worstelt met oude demonen.

“Een renner met een miljoenensalaris, rijdend voor een van de modernste ploegen ter wereld - het voelt als 2006 in een nieuw jasje,” noteerde hij. En dat raakt een gevoelige snaar: net nu het wielrennen geloofwaardiger leek dan ooit, is er opnieuw twijfel.

Het biologisch paspoort liegt niet

Het biologisch paspoort van de UCI is geen simpele dopingtest, maar een digitaal logboek van bloedwaarden door de tijd heen. Als die waarden zich op een onnatuurlijke manier ontwikkelen, zonder duidelijke verklaring door training of hoogte, weet de UCI dat er iets mis is.

Bij Lazkano lijken die patronen te zijn ontspoord. Zijn hemoglobinewaarden waren opvallend hoog, terwijl zijn lichaam nauwelijks nieuwe rode bloedcellen aanmaakte. Geen positieve test dus, maar wel een sterk signaal dat er mogelijk is gemanipuleerd.

Een ongemakkelijke waarheid

Volgens Davey is dit meer dan een individueel geval. De sport is schoon op papier, maar blijft kwetsbaar voor nieuwe methodes, slimme medische trucs en een cultuur waarin succes alles waard is.

Zijn conclusie is hard, maar moeilijk te weerleggen: “Zolang bloed geld waard is, blijft het wielrennen vechten tegen zichzelf.” Een zin die klinkt als een echo uit de jaren negentig — en die het peloton liever nooit meer had gehoord.