De Giro staat in de fik. Dat allemaal dankzij Tom Dumoulin.

Superlatieven schoten tekort. Dat hij de roze trui zou pakken, was voor heel Nederland gewoon een zekerheid. Je moet het dan maar kunnen, met die druk omgaan.

Tom Dumoulin doet dat. De beste Nederlandse renner van het moment – met afstand – is ook nog eens de grootste persoonlijkheid en hij die altijd zegt wat hij denkt.

“Wat een mongool”, klonk het zondag voor de camera’s van de NOS over de stilstaande motor op weg naar Blockhaus die Wilco Kelderman elimineerde. Ineens besefte ik weer waarom hij vrijwel de enige Nederlandse wielrenner is waarvoor ik kan juichen.

Tom is uniek. Dat maakt ook dat de verwachtingen dit jaar hoger gespannen zijn dan toen Steven Kruijswijk vorig jaar het roze aantrok. Maar met zijn val in het achterhoofd, mogen we Dumoulin de Girozege nog niet toeschrijven.

Niet in de laatste plaats omdat de grote voorsprong van de Limburger de concurrentie wakker heeft geschud. Ze moeten nu aanvallen en iedere vorm van twijfel wordt keihard afgestraft. 

De verschillen in de slottijdrit naar Milaan zullen niet zo groot zijn als gister, rekening houdend met de vermoeidheid van de renners na drie weken. 

Toch moet iedereen die Dumoulin wil verslaan vrezen. En aanvallen. Met de ploeg, ver van de streep en alles moet volledig in brand gezet worden. Dát heeft Dumoulin gister gedaan. 

En Dumoulin? Die heeft niets liever dan een harde koers. Dumoulin op de Stelvio in het roze, achter Quintana aan. Bestaat er iets mooiers?

Foto: Cor Vos