We zijn na vandaag een week ver in de Giro. En het bulkt weer van de Italiaanse chaos.
Fijn om dat te weten, goed om vaststaande dingen bevestigd te zien worden. De teleurstelling van een opnieuw troosteloze aankomst bergop in een grote ronde is verwerkt, want de twee etappes die volgden maakten alles meer dan goed.
De Sloveen die juichte, maar niet won. Wat een prachtig – zonder leedvermaak bedoeld – beeld was dat. De manier waarop Luka Pibernik zich kromde en alles gaf, was een teken aan de wand. We hoopten allemaal op een misrekening van de Sloveen. We hoopten dat hij zijn handen in de lucht ging steken.
Pibernik stelde niet teleur. Zulke renners stellen nooit teleur. Ze pakken hun moment of fame, bedoeld of onbedoeld. Het was weer eens een Giro-specialiteit zoals we die vaker zagen. Met even later een 22-jarige Fernando Gaviria die weer eens liet zien hoe het moet. Ik kan niet met een pen beschrijven hoe groot het talent van de Colombiaan is.
Watervaste stift
Ook de zesde etappe naar Terme Luigiane bracht wat de liefhebber mooi vindt. Aanvallers die beloond worden. Immers, die klassementsmannen zijn bang van elkaar en willen helemaal geen bonificatieseconden of ritzege in een grote ronde. Daar voelen ze zich te goed voor, zal misschien de redenering zijn.
Nee, het ging tussen drie aanvallers. Met alle drie een prachtige stijl, een krachtenarsenaal dat goed zou moeten zijn voor véél meer overwinningen. Silvan Dillier beloonde zichzelf nog maar amper, datzelfde kan gezegd worden voor Jasper Stuyven en Lukas Pöstlberger laat eindelijk het talent zien dat hem bij de beloften werd toegedicht.
Het werd een spetterende finale, mede door het commentaar van Eurosport. Jeroen van Belleghem, van beroep chauvinist en opportunist, schreef al op 60 kilometer van de streep de naam Jasper Stuyven op als ritwinnaar. Hoe zeer ik het de Vlaming ook gunde, Jappe is echt een fijne gast, door het commentaar werd ik een beetje ‘fan’ van Dillier. Nu ben ik altijd een liefhebber van die Zwitser geweest, maar dat terzijde.
En de teleurstelling achteraf was niet alleen van het gezicht van Stuyven af te lezen. Ook Van Belleghem wist niet wat hij moest zeggen. Hij moest de ritzege, die hij niet met potlood maar met watervaste stift had opgeschreven, schrappen.
En vandaag? Vandaag moet zelfs hij of zij die niet van wielrennen houdt kijken. Alberobello is machtig mooi.
Oh Giro, wat hou ik van je.
Foto’s: Cor Vos, Sportfair