Column: het Giro-gevoel bestaat altijd

De Giro d'Italia bruist. Ook na drie Sardijnse etappes die af en toe wat saai oogden, maar een spectaculair einde kenden.

Het is helaas niet anders: ik vind de Giro d'Italia sinds ik wielrennen kijk stukken mooier dan de Tour de France. 

Ik ben een vreselijke Italofiel, hou echt van alles wat Italiaans is. Ik zie niets liever dan obscure Italianen doorspekt van alles wat niet mag omhoog knallen om het jaar daarop zwaar tegen te vallen.

Wat is het Giro-gevoel?

Het Giro-gevoel is voor mij eenvoudig. Roze, Italiaans eten en drinken en renners die aanvallen en kansen grijpen op momenten dat je het helemaal niet verwacht. Het Giro-gevoel is voor mij Selle Italia dat de Giro van 2005 op zijn kop zet, Saunier Duval dat hetzelfde doet twee jaar later en het hele gevecht tussen Contador en Riccò dat helaas niet bergop maar in een tijdrit werd beslist in 2008.

Het Giro-gevoel is: aankomsten op arendsnesten, kleine maar venijnige klimmetjes waarop scenario's iedere minuut veranderen. De Dolomieten en de Italiaanse Alpen vormen het gevoel. Maar meer dan dat allemaal: aanvallers die de rest van het jaar niet te zien zijn, maar die hun naam en faam opbouwen in de Giro. 

Vermist: Giro-gevoel

Daarom dat het nieuws dat twee renners van Bardiani-CSF positief testten op gebruik van groeihormoon me pijn deed. Niet zozeer het feit zelf, ik had echt wel gedacht dat niet iedereen op water en brood tutti pazzi per Pirazzi kon worden.

Vooral twee renners van Bardiani-CSF minder, terwijl Androni Giocattoli-Sidermec en Nippo-Vini Fantini al ontbraken. De graphics die allemaal in de Engelse taal zijn opgeschreven. Geen Testa Della Corsa maar Front of the race. Dat kán toch niet? 

Vorig jaar zag ik een mooie Giro, met Kruijswijk aan het front. Toch leek hij even superieur op weg naar de zege als Contador in 2015. Destijds had ik echter meer het Giro-gevoel dan vorig jaar, dat kwam door de prachtige stijl van Mikel Landa.

In de Tour of the Alps zag ik al tekenen dat hij even goed was als twee jaar terug, ik hoop dat de Bask nu niet ziek wordt en gewoon naar de toppen van zijn kunnen presteert. Kan hij mij in de slotweek het Giro-gevoel bezorgen dat ik in jaren als 2005, 2007 en 2008 had?

Commentaar

Het is natuurlijk makkelijk om commentaar te leveren op zij die het commentaar leveren. Allemaal goed en wel, maar de Giro d'Italia is voor mij verbonden aan Renaat Schotte en José de Cauwer.

De switch naar Eurosport en naar Jeroen van Belleghem in combinatie met Michael Boogerd of Bobbie Traksel is moeilijk voor een conservatief als ik. De reclames, daar stoor ik me niet erg aan. Dat was gister tijdens de Moto2-race op het circuit van Jerez wel anders, toen leider Franco Morbidelli tijdens het inzetten van de reclame onderuit ging.

Ik kan Michael goed hebben als commentator, vond hem in de tijd dat hij aanschoof bij Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot ook goed te pruimen. Maar in combinatie met Jeroen van Belleghem is het maar zo zo. Wellicht dat het nog verandert in de bergetappes. Ik geef ze een kans! Ook al merk ik dat ik stiekem mijn laptop open met commentaar van de RAI.

Eindelijk

Gelukkig kwam het Giro-gevoel er al op de eerste dag dit jaar. Lukas Pöstlberger die met nog twee kilometer te gaan uit het niets op kop komt en het peloton voor blijft. Is dat even een verhaal. Een timmerman die naast de fiets bijklust, wint zomaar even een rit in een grote ronde. Dat kan alleen in de chaotische Giro.

Maar het ultieme Giro-gevoel, dat voor het eerst sinds bijna twee jaar dus weer opspeelde, bracht Bob Jungels gisteren. De Luxemburger ging in het waaierwerk zo hard tekeer dat zijn ploeggenoten vroegen om in te houden. Tip voor Jungels: de volgende keer dat ze dat vragen, niet doen. Gewoon niet luisteren. En die etappe winnen. Dan beschrijf jij nog jarenlang mijn Giro-gevoel.

Het Giro-gevoel kan wegzakken, het kan minder worden. Maar het bestaat altijd. Het Giro-gevoel is er altijd en dit jaar komt het al heel vroeg. Het wordt een prachtige Giro!

Foto's: Cor Vos