Wieler Revue Jaaroverzicht 2016: van Down Under tot Doha (Deel 17)

Het wegseizoen van het kalenderjaar 2016 zit erop. Wieler Revue blikt graag met u terug, van januari tot oktober. We keren terug naar de Giro d'Italia.

Het wielerseizoen kent met de Japan Cup een traditioneel einde van de belangrijke internationale koersen. De renners beginnen vanaf november aan hun opbouw naar het seizoen 2017. Maar hoe verliep alles in 2016? Als u alweer bent vergeten wie in de belangrijkste koersen schone schijn maakten, bent u bij Wieler Revue aan het juiste adres. Wij blikken met tekst en beeld terug op de belangrijkste wielerwedstrijden van 2016. Daarbij komen zowel de mannen als vrouwen genoeg in het spotlight te staan.

Roze droom

We sloten het eerste deel van de terugblik op de Giro d'Italia af met twee namen: André Greipel won de zevende rit, Tom Dumoulin behield het roze. De Nederlander had zelfs in de eerste bergrit een goede indruk achter gelaten. Maar op de tweede afspraak voor klassementsrenners was de Limburger niet helemaal aanwezig.

Een groep vluchters reed met een grote voorsprong af op de Alpe di Poti, een klim met onverharde wegen. De aankomst in het pittoreske Arezzo vormde een prachtig decor voor de mooie finale. Gianluca Brambilla reed weg van de rest bergop en reed solo naar de zege. Onderweg kreeg hij door dat het een dubbelslag werd, Dumoulin gaf immers niet thuis toen Alejandro Valverde voor het eerst zijn kunnen liet zien in de Giro. De rest van de klassementsrenners bleef goed bij elkaar. Het werd een roze droom voor Brambilla: starten in de tijdrit, volledig in het roze gehuld.

Die droom, die zou van korte duur zijn. Dat wist kleine Gianluca ook wel. Wat hij nog niet wist, is dat hij als pocketklimmer verrassend goed stand zou houden in de Chianti-tijdrit. Primoz Roglic van LottoNL-Jumbo toonde dat zijn openingstijdrit in Apeldoorn geen verrassing was. De Sloveen reed, weliswaar op een droog parkoers, de tot dan toe beste tijd bijeen.

Favoriet na favoriet beet zijn tanden stuk op de tijd. Het dichtste van de klassementsrenners kwam Bob Jungels. De Luxemburger nam het roze uiteindelijk na de tiende rit over van zijn Italiaanse ploegmakker. Dumoulin kon opnieuw niet imponeren.

Noord-Italië

Langzaam aan toog het peloton naar het noorden van de laars. Toscane werd achter gelaten en maakte plaats voor Emilia Romagna. Een aankomst bergop op Sestola moest de klassementsrenners opnieuw uit hun kot lokken. Dat gebeurde echter niet helemaal. De finale bleek niet toereikend voor ze, ondanks meerdere aanvallen van Andrey Amador in een poging het roze over te nemen van Jungels. Beste vluchter was Giulio Ciccone, die in de finale liet zien onmiskenbaar veel talent te hebben. Hij was ruim de beste.

Asolo in de regio Veneto had de eer de elfde etappe te mogen ontvangen. En in de finale van de elfde rit zagen we voor het eerst een aanvallende Steven Kruijswijk. De klimmer van LottoNL-Jumbo voelde zich goed op de beklimming van de Forcella Mostaccin. Een enerverende finale volgde. In de finale kwamen op een klimmetje in de binnenstad van Asolo drie renners weg. Bob Jungels en Andrey Amador streden om het roze, Diego Ulissi sloop mee. Natuurlijk won de Italiaan, hij was immers een geboren afmaker.

[video mp4="https://cdn.pijper.io/source/wieler-revue/source/wielerrevue/2016/11/Giro-dItalia-Stage-11-Highlights.mp4"][/video]

Voor de Dolomieten bereikt zouden worden, kreeg de regio Veneto nog een etappe toegewezen. De twaalfde etappe was als een biljartlaken zo vlak. Het kon niet anders, met een aankomst in Bibione. Op het schiereiland aan de oostkant van Venetië lag de finale uitgetekend, waarbij klassementsrenners zich in de laatste plaatselijke ronde mochten laten uitzakken. De lokale ronde had namelijk zo veel bochten, dat veel renners protest aantekenden. Een sprint werd het. Dus? Een Duitser. De overgebleven Duitse topsprinter. De Gorilla.

De bergen in!

Dan werd het echt tijd voor flinke bergen. De Dolomieten wel te verstaan. Eerst volgden in de dertiende etappe wat Sloveense Dolomieten. Net niet even hoge toppen als in de veertiende etappe, maar toch flinke beklimmingen. Een enorm grote groep (veertig renners!) kreeg de zege. Mikel Nieve pakte uit met een grandioze solo. In de groep der favorieten probeerde Vincenzo Nibali voor de tweede keer zijn kunnen te tonen. Alejandro Valverde en Steven Kruijswijk volgden gehoorzaam, net als Esteban Chaves.

Het Etixx-duo Brambilla en Jungels moest toch echt afgeven. Andrey Amador nam het roze over. Of hij dat in de koninginnenrit kon behouden, was een grote vraag. Liefst zes Dolomietenreuzen lagen er op de renners te wachten. 210 kilometer tussen Alpago en Corvara/Alta Badia. En dat het oorlog werd, hebben we geweten. Astana trok alle registers open bergop, Michele Scarponi leek vaak zelfs sterker dan kopman Vincenzo Nibali.

Die versnelde op de zesde van zes beklimmingen, de Passo Valparola was relatief de 'gemakkelijkste', en zorgde ervoor dat een grote naam afhaakte. Alejandro Valverde had, zoals vaker in zijn carrière, last van de hoogte en kende een slechte dag. Wie geen slechte dag kende, dat was een landgenoot. Steven Kruijswijk rolde namelijk Nibali op alsof de Italiaan niet bestond.

Esteban Chaves haakte na lang achtervolgen zijn wagonnetje aan. Het duo greep samen met Georg Preidler in de laatste kilometer de ongelukkige Darwin Atapuma bij de kraag. De Colombiaan van Orica-GreenEdge won de sprint, Kruijswijk pakte op legendarische wijze het roze.

Niet afgesproken aanval

Achteraf was Kruijswijk verbaasd over zijn prestatie, maar al gelijk bij de les. "In de klimtijdrit moet ik volle bak gaan en op de rustdag kijken hoe we het gaan aanpakken", was zijn relaas. De Noord-Brabander gaf aan niet eens het plan te hebben aan te vallen. "Maar ik voelde me zo goed, dat ik overlegde met ploegleider Jan Boven. Daarna viel ik aan. Het was goed dat Chaves aansloot."

Hij dacht echter niet aan de etappezege. In de laatste kilometers nam hij veel de kop, om meer tijd te pakken. "Ik weet dat Esteban snel is in de sprint", had hij het over winnaar Chaves. "Ik wilde daarom alles geven om tijd te winnen op de rest van de concurrenten."

Of hij de roze trui ook na de klimtijdrit nog om zijn lenden had, kunt u over twee delen lezen. In het volgende deel gaan we van de volle euforie namelijk even over in een diepe treurnis. We bespreken dan de Ronde van België, die dit jaar niet vanwege zijn schoonheid in het nieuws was. Tot dan!

Foto's: Cor Vos