/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fwieler-revue%2Fsource%2Fwielerrevue%2F2015%2F11%2FFoto31-e1448528434627.jpg "De 7 gezichten van Tom Dumoulin")
Wielerliefhebber of niet, in de zomer van 2015 kende heel het land Tom Dumoulin. De renner van Giant-Alpecin maakte een stormachtige groei door, maar de jonge Limburger laat zich niet snel van de wijs brengen door verwachtingspatronen. De ontwikkeling van Dumoulin in 7 gezichten.
1. DE LAATBLOEIER
Tom Dumoulin is een ietwat vreemde eend in de bijt. Waar de meeste mannen in het huidige peloton als kleine jochies voor de televisie de verrichtingen van Miguel Indurain, Marco Pantani of Lance Armstrong nauwlettend volgen, kijkt Dumoulin niet eens om naar de fiets. Pas op zijn vijftiende, wanneer hij fysiek achter begint te lopen bij zijn leeftijdgenootjes op de voetbalclub, oriënteert hij zich op andere sporten. Eerst atletiek, maar wielrennen wekt meer zijn interesse.
‘Het enige probleem: ik wist er niets, maar dan ook helemaal niets vanaf’, staat in de biografie op zijn persoonlijke website. ‘Niemand in de familie fietste of had gefietst. Ik had wel eens een Touretappe op tv gezien, maar ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit voor binnen ben gebleven op een mooie zomerdag. Desalniettemin, ik werd lid bij de WCL Bergklimmers uit Stein, kreeg een oud leen fietsje met commandeurs om te schakelen en ik was vertrokken. Het fietsen werd leuker en leuker en niet lang daarna kocht ik zelf mijn eerste aluminium racefiets. Mijn eerste regionale wedstrijdjes reed ik bij de tweedejaars nieuwelingen, maar ik werd er elke wedstrijd al vrij snel afgereden. Bij de junioren ging het al iets beter, maar pas als tweedejaars junior kon ik echt meedoen in een wedstrijd en reed ik op de zwaardere heuvelachtige omloopjes ook af en toe prijs.’
Nadat hij in 2009 uitgeloot is voor een studie medicijnen besluit hij te proberen in het wielrennen te slagen. Dat Dumoulin een laatbloeier ten opzichte van zijn collega-beroepsrenners is, zorgt er ook voor dat hij aan het begin van 2015 nog niet weet waar zijn plafond ligt. "Ik denk inderdaad dat ik wat meer tijd nodig heb, omdat ik wat later was dan andere renners", zegt hij in het eerste nummer van Wieler Revue van dit jaar. "Maar waar het gaat eindigen, geen idee. Als ik dat wist, dan was ik klaar. Ik ben goed op weg, maar er zijn nog genoeg vragen."
