Column Michiel Elijzen: Strava

Ik geef het toe. Ik ben ook lid geweest van de Strava-community. Ik weet eigenlijk niet meer precies wat ik dacht toen ik me daarvoor aanmeldde, maar iets in mij zei dat het leuk was om zo mijn gedane arbeid te kunnen checken. Dat racen voor een KOM, daar ging ik niet aan mee doen. Dat was een beetje voor zielige mensen. En dat was ik niet.

Maar ik ben net zo zielig. Zoveel is me wel duidelijk geworden. Waar ik eerst een fietser was die, gezien mijn achtergrond, enige vorm van competitief gedrag vertoonde, veranderde ik plots in een randdebiel die als een idioot door de woonwijken van Utrecht en Ede aan het sprinten was in de hoop het Strava-record op de Nienhof (zoiets als de P.C. Hooftstraat, alleen dan anders) te verbeteren. Godbetert, de Nienhof! Vijfhonderd meter straat in Ede waar doorzonwoningen zich afwisselen met prefabhuizen en mijn publiek bestond uit verbaasde zestigplussers en allochtonen die tijdens hun inburgeringscursus vast niet het onderwerp 'Strava' hadden meegekregen. Thuis aangekomen als een malle m'n data uitlezen want er valt natuurlijk geen minuut te verliezen als je koning van de Nienhof kan zijn. Al is het maar voor even.

'Fuck! Derde... ' En nu? Ga ik nu gelijk terug om het te verbeteren of ga ik me even laten masseren, naar de dokter, even uitfietsen op de roller, vroeg naar bed en morgen, na mijn pasta-ontbijt, weer een poging doen? Dat laatste. Er moeten nog andere dingen gebeuren vandaag namelijk, zoals daar zijn: Virtuele doping kopen, segmenten uitzoeken die ik misschien wél kan pakken, andere Strava-gebruikers controleren en virtuele doping kopen. Of had ik die al gezegd?En de dag erna, ja hoor, ben je weer als een volslagen idioot jezelf helemaal uit elkaar aan het trekken om de koning van de Nienhof (die er overigens op zijn profielfoto helemaal niet uitziet als een goeie wielrenner, dus zou die niet achter de brommer hebben....) van zijn troon te stoten.Weer niet gehaald! Aaaaaargh!De dag erna heb ik mijn laatste poging gedaan. Dit keer had ik m'n telefoon niet in m'n koerstrui gestopt maar in mijn hand vastgehouden en vlak voor het einde van het segment als een volleerd cricketspeler met een rotvaart richting de 'finish' gegooid. Het mocht niet baten. Geen KOM, telefoon naar de klote en mijn troon bleef een krukje.

Ik ben nu een paar weken Strava-vrij. Dat woord zouden ze moeten opnemen in de Dikke van Dale. Strava-vrij; "~staat van zijn; kalm, rustig en zonder enige competitieve drang, waarmee fietsers en/of hardlopers zich voortbewegen". Ik voel me heel goed. Gezond. Zen. En heb zojuist voor de 21ste keer punaises op de Nienhof gegooid. Want podium is toch ook wat waard.

Deze column van Michiel Elijzen verscheen in Wieler Revue 3, 2014