7 Serieuze en minder serieuze lessen die ik leerde van de prachtige docu Code Geel

1) Tom Dumoulin wordt een prima ploegleider

Zoals een vriend van me na de docu naar me stuurde: hij tijdens de etappe met een hartslag van 160 al betere analyses dan de mannen die ervoor in de auto zitten. En inderdaad, in een van de eerste etappes kwam Dumoulin even aan de auto dat de ploeg voor niks op kop aan het rijden was.

Daarnaast bewijst hij ook dat hij in de ploegbus beter dan wie dan ook in staat is mensen toe te spreken als hij sorry zegt voor een paar koersgebeurtenissen. Ik betwijfel óf-ie ook daadwerkelijk ploegleider gaat worden na z'n loopbaan, maar hij zou zeker een ploeg kunnen leiden - en het zou ook goed zijn voor het Nederlandse wielrennen als hij het wél zou doen.

2) Wout van Aert kan zo cabaretier worden (dat kan-ie óók al..)

De grap van de docu is voor Wout van Aert als hij op droge manier zegt dat hij best bereid is Tom Dumoulin mentaal te steunen met z'n zitvlakproblemen, maar niet fysiek, nadat bij de teammeeting dat verzoek wordt gedaan door Grischa Niermann. Mooi om wat van deze 'kleedkamerhumor' mee te krijgen. Je ziet beter dan in interviews hoe renners écht zijn.

3) De osteopaat/masseur is een onmisbaar facet in een wielerploeg

Niet alleen omdat hij de boel losmaakt en kraakt (letterlijk, soms...), maar ook omdat je de renners er hun hart hoort luchten. Met name bij Tom Dumoulin, die met zadelperikelen kampt, wordt dat mooi duidelijk. Je ziet dat hij bij de osteopaat in staat is om de dag die achter hem ligt even te 'verwerken' en de boel wat kan relativeren. Een perfect luisterend oor. (Die van Jumbo-Visma heeft ook nog eens een prachtige achternaam..)

4) Primoz Roglic is de koelste kikker die er is

De hartslag van Primoz Roglic lijkt alleen een paar slagen te stijgen als-ie een col van de buitencategorie oprijdt; voor de rest lijkt alles van hem af te glijden - of laat hij alles van zich afglijden. Gedoe met het tijdritpak dat de ASO in elkaar naait? Fuck it all. Zelfs als hij net de Tour heeft verloren, zit hij lekker van een bordje pasta te smikkelen in de auto - begrijp me niet verkeerd: hij zal heus enorm hebben gebaald hoor.

Waar Tom Dumoulin de bezetene is, altijd op zoek naar winst in details, daar is Roglic de rust zelve, laat hij zich niet afleiden door omstandigheden waar hij geen invloed op heeft. Beide eigenschappen zijn handig om de échte top van de top te bereiken. Het verschil in karakter/beleving tussen beiden is mooi om te zien.

5) De staf van Jumbo-Visma bestaat uit sadisten

Uiteraard is dat enigszins met een knipoog bedoeld, maar even lekker pizza's gaan zitten eten vlak naast acht mensen die al wekenlang leven op een nauwkeurig afgewogen rantsoen zou je toch wel als sadistisch kunnen kwalificeren hoor. De ploegleiding en de staf doen het vrolijk na een Tour-rit...

6) De pizza's even daargelaten; heel mooi dat Jumbo-Visma dit doet!

Het is niet niks om drie weken lang altijd cameramensen om je heen te hebben. De openheid van de ploegleiding en vooral ook de renners valt alleen maar te prijzen. Dit soort kijkjes achter de schermen geven je een echt beeld van hoe het er bij een wielerploeg aan toegaat tijdens een grote ronde, zeker in deze zeer kundig gemaakte docu van Kees Jongkind. Koerspetje af voor iedereen die erbij betrokken was!

7) O ja... En die Pogacar reed toch wel erg hard hoor...

Ook goed te zien hoe overdonderd Dumoulin en Roglic er door zijn. En hoeveel moeite ze moeten doen geen dingen te zeggen waar ze later spijt van zouden kunnen krijgen... - en ook ik zeg dat ene woord absoluurt niet, want er is geen enkel bewijs voor en je beschuldigt niet iemand puur en alleen omdat hij hard rijdt.

Bekijk hier de docu als je 'm nog niet hebt gezien (zeker doen!)