Vuelta | Het mooie beeld en z'n verhaal: Fabio Jakobsen juichend over de streep in tijdrit

140e werd-ie gisteren in de slottijdrit van de Vuelta. Maar daarvoor juichte hij natuurlijk niet. Hij juichte misschien zelfs niet eens omdat hij drie etappes én het puntenklassement won - het groen leverde hem de nieuwe bijnaam Hulk van Heukelom op.

Wij denken dat hij juichte omdat hij een jaar nadat hij helemaal in de kreukels lag alweer in staat was om drie weken af te zien in een grote ronde. Voor sprinters altijd al een hele opgave, voor een sprinter die eerst weer mens moest worden, zoals hij in het AD zei, een nóg grotere opgave.

Hij werd weer mens. Hij werd weer coureur. Hij werd weer topsprinter - fysiek en in het hoofd.

Het ging niet vanzelf, dat uitrijden van zo'n grote ronde. Bij hitte speelde een metalen pin in z'n duim op - die brak hij namelijk óók nog, naast alle breuken in z'n gezicht. Voor de littekens in z'n mond Maar hij flikte het. Hij reed 'm uit. Moe, maar voldaan - en van belang voor de komende winter.

Dát ligt allemaal besloten in de juichende Fabio Jakobsen die je hieronder ziet. Het lijkt een 'simpele' foto: een man in het groen, handen in de lucht, spacy helm plus bril, de machtige bovenbenen. Maar het verhaal is zoveel meer dan dat.