Column | Zelfs ik zou een Touretappe kunnen winnen met Michael Mørkøv als lead-out

Mijn kuiten zijn een soort stokbroden en passen in de achterzakjes van een wielershirt. Mijn beide bovenbenen passen in één exemplaar van Fabio Jakobsen of Dylan Groenewegen. En ook niet geheel onbelangrijk: ik ben geen profwielrenner.

Toch zit ik er sterk aan te denken komend seizoen een sprintersetappe in de Tour de France te gaan winnen. Ik besef hierbij ter dege dat ik dan compleet afhankelijk ben van één iemand: Michael Mørkøv.

Onbetwist de beste lead-out ter wereld. Ik denk zelfs de beste lead-out die er ooit in het wielrennen is geweest. Hij liet iedereen winnen - en misschien wel veelzeggender: als ze naar een andere ploeg gingen dan QuickStep wonnen ze plotseling niet meer (Viviani).

Michael Mørkøv laat het er allemaal zo gemakkelijk uitzien. Hij lijkt z'n sprinters aan een onzichtbaar lijntje te hebben. Zit altijd op de goede plek, op het juiste moment. Het cliché wil dat Italiaanse voetballers al met 1-0 voor staan nadat ze hun fraaie volkslied hebben gehoord en meegezongen; sprinters staan al met één been op het podium als ze weten dat Michael Mørkøv de lead-out zal verzorgen.

In het wiel van zo iemand moet het mij toch ook kunnen lukken om met mijn twee stokbroodbenen eens het wiel als eerste over de meet te drukken? Sterker nog, ik denk dat er veel meer zou moeten gebeuren in het wiel van Mørkøv. Laat eens een panel wetenschappers piloteren door Mørkøv en ze lossen zowel het klimaatprobleem als de coronacrisis op.

Het zou kunnen dat ik iets overdrijf, maar dat is dan overcompensatie op wat Michael Mørkøv de afgelopen jaren ten deel viel. Tuurlijk, de sprinters voor wie hij als lead-out fungeerde bewierookten hem echt wel, maar toch denk ik dat Michael Mørkøv nog een van de meest ondergewaardeerde wielrenners is bij het grote publiek.

Lang niet iedereen zal bijvoorbeeld weten dat hij ook nog eens een van de allerbeste baanwielrenners van zijn generatie is. Afgelopen zomer werd hij Olympisch kampioen op de koppelkoers en in Roubaix werd hij onlangs voor de derde keer wereldkampioen op dit onderdeel.

Tekst gaat door onder de foto

Mocht hij op de weg meer voor eigen kans hebben kunnen rijden, dan was het niet ondenkbaar geweest dat hij ook op de weg een veel groter palmares had gehad dan de Vuelta-etappe en de drie Deense titels in de wegwedstrijd die op dit moment achter z'n naam staan. Nu moet hij het slechts doen met de lofzang van een sneu redacteurtje van een wielerwebsite die zichzelf in een schijtlollige column en passant ook nog een Touretappe laat winnen. Mørkøv verdient meer dan dat.