Interview | Lucinda Brand: ‘Als we Sven Nys op training pijn kunnen doen, dan laten we die kans niet liggen’

In Kortrijk bleef Brand landgenote Ceylin del Carmen Alvarado zeven seconden voor en in de zware moddercross in Besançon stond er helemaal geen maat op Brand. Door haar optreden in Frankrijk zette ze extra uitroeptekens achter de maand november, waarin Brand liefst zeven keer wist te winnen. "Ik wilde er meteen staan dit seizoen en dat lukte ook, maar ik liep een verkoudheid op in Amerika en bagatelliseerde die in eerste instantie."

Zodoende reed ze enkele mindere crossen. Niet zozeer qua uitslag, maar vooral qua gevoel. Denise Betsema stak er in die periode bovenuit. "De week voor het EK voelde ik weer dat ik terug was. Ik reed niet meer geforceerd, was weer mezelf. Dat merkte ik al eerder op training, maar op de Koppenberg kwam het er nog niet uit. Dan kan het in je hoofd gaan spelen, maar gelukkig kon ik dat goede gevoel al snel vertalen naar de wedstrijden."

"Vroeger kon ik de winter als sleur ervaren."

Ze noemt zichzelf een competitiedier. Vroeger vond Brand trainen zelfs helemaal niet leuk. "Ondertussen heb ik een manier gevonden om ook trainen leuk te houden. Natuurlijk zitten er weleens dagen tussen waarop je niet gelukkig wordt van fietsen, maar als je wat ouder wordt, besef je ook: dat is in iedere beroepsgroep zo. Het hoort er nu eenmaal bij. Het komt niet puur door de cross dat ik een betere balans heb, hoor. Al klopt het dat ik de winter vroeger als sleur kon ervaren."

Lees ook: IJzersterke Brand wint in Besançon: 'Je moet een bepaald tempo aanhouden om door die blubber te komen'

Parijs-Roubaix

De regenboogtrui heeft haar rust gegeven. "Al was dat eind vorig seizoen niet zo. Ik was niet meer zo fris en wilde me te veel bewijzen. Dan ga je jezelf juist tegenwerken. Maar ik had als grote doel ooit wereldkampioen cross te worden en het geeft gewoon rust dat ik nooit zal hoeven denken: ik had de kwaliteiten om wereldkampioene te worden, maar het is me niet gelukt."

De trui is dusdanig belangrijk dat ze Parijs-Roubaix ervoor afzegde. "Ik wist meteen hoe laat het was toen het werd verzet. In mijn hart wilde ik wel, maar als ik erover nadacht dan was het beter van niet. Ik wilde naar de crossen in Amerika zodat ik mijn regenboogtrui kon laten zien in het land van mijn belangrijkste sponsor (Trek, red.). Bovendien zie je aan Annemiek wat er kan gebeuren. Met de kennis van nu was het een goede keuze, maar het is zeker dat Roubaix volgend jaar wel een doel voor me wordt."

Neemt niet weg dat de cross alsmaar belangrijker is geworden voor Brand. De laatste stap naar dominantie in het veld zette ze na haar transfer in 2019 van Team Sunweb naar het huidige Baloise-Trek Lions. De ploeg van Sven Nys. "Zeker in de eerste fase hebben Sven en ik veel 1-op-1-trainingen gedaan in het bos om mijn techniek te verbeteren."

Competitief

Inmiddels is Brand zo ver dat ze het advies van de tweevoudig-wereldkampioen ook in de wind durft te slaan. "In Merksplas raadde hij me een andere lijn aan, maar ik koos mijn eigen weg. Sven heeft me geleerd om ook naar andere opties te kijken. Ik denk er nu zelf veel meer over na en dat is heel waardevol in een sport waar techniek zo belangrijk is."

Regelmatig wordt het ook competitief tussen Brand en Nys, vertelt ze lachend. "Hij traint geregeld met ons mee. Als hij op kop rijdt dan gaat het nog steeds superhard. Dan moeten we weleens zeggen: ‘Gast, doe even rustig aan.’ Maar als iemand merkt dat we hem die dag pijn kunnen doen, dan laten we die kans ook niet onbenut, haha."

"Het WK op de weg was dicht bij hem in de buurt”, gaat Brand verder. “Samen met Sven ben ik het parkoers gaan verkennen. Dat werd dan een competitieve training, omdat we telkens aan het racen waren heuvelop. We willen niet voor elkaar onder doen en het is ook gewoon leuk om op die manier te trainen. Die fijne sfeer zorgt er ook voor dat ik zo goed presteer."