Column | Van kroeg tot spellingscontrole; welkom in de wondere wereld van het openingsuur

Sinds een paar jaar worden Touretappes integraal uitgezonden. Vaak onnodig, maar niet in bergetappes. Al helemaal in de Tour, waar het openingsuur in bergritten steevast vol spektakel zit. Ik zat daarom vol verwachting klaar voor de openingsuur van etappe veertien en werd op mijn wenken bediend.

Naar de kroeg

De vlag valt, Campenaerts gaat als eerste en krijgt Van der Poel mee. Omkijken. Geen gaten. Een tunnel in, een tunnel uit. Bryan Coquard, alleen! Het duurt minstens tien tellen totdat co-commentator Michael Boogerd zegt: Coquard! Vervolgens rijdt de Fransman in z'n eentje weg... Waar naar toe? Naar de kroeg?

Daar gaat Campenaerts weer! Een hele groep glipt mee, met ook iemand van Groupama. Is het Gregoire? Ja? Yes, goed voor mijn pooltje. Nee, het is Gaudu. Tsjonge, Gaudu... die doet inderdaad ook nog mee.

Abondon Capiot. Er wordt voor hem geklapt. Respectvol, op afstand. Hij is in tranen, ontdaan. De bezemwagen in. Moet 'ie nu de hele rit in de bezemwagen zitten? Dat vroeg Boogerd zich ook al af. Goeie vraag, Michael!

Het contrast kan niet groter... terwijl Capiot afstapt, rijdt Van Gils vooraan weg. Het lijkt wel Formule 1; de veroorzaker komt er vaak het beste vanaf. Oneerlijk. Maar ja, wielrennen is oneerlijk. Het leven trouwens ook. Kijk maar naar buiten, wat een pokkenweer. Het is verdorie zomer.

Van Gils komt niet weg, een hele club renners zat aan z'n wiel gekleefd, met ook Ben Healy, natuurlijk. Ze komen niet weg dus rijdt Coquard nog alleen... Huh, hij rijdt niet meer vooraan? Oeps, niet meegekregen. Is 'ie dan toch de kroeg ingedoken?

De Tour van Rasmussen

Daar gaan ze weer, het openingsuur gaat verder met een renner van Intermarché met Van den Broek in het wiel. Nee, ze komen niet weg. Hoewel, Frankie gaat alleen! Haha, niemand reageert. Kijk hem gaan. Gister ook al, en nu weer. Wat een kereltje. Ik krijg een gevoel van trots, een soort gevoel van trots die alleen vaders en moeders kennen. Of hele fanatieke huisdier-eigenaars.

Maar wacht, er sluit iemand aan. Geschke! Há, die oude sluwe vos, met z'n prachtige baard. Ik weet nog hoe die net niet de bollen won, of hoe die net wel won op Pra Loup, na de beklimming van Col d'Allos.

Dat zijn toevallig precies de enige twee Franse beklimmingen die ik ooit gefietst heb. Ik zat toen op de camping net buiten Barcelonnette. In 2007, de Tour van Rasmussen. Daar komen ze trouwens precies langsop in etappe achttien. Leuk!

Inmiddels zijn ze alweer ingelopen. Volgende poging van een grote groep. Weer mannen van EF, en weer Ben Healy. Wat een gast. Heerlijk. Makkelijk te herkennen ook. Burgaudeau in beeld? Oh wacht, die reed vooraan. Zoef, daar gaat Healy er overheen. Daar zit wat op. Ik zie een hoop renners omkijken en en hoop renners wegspringen. Ook Cavendish! Inmiddels kijkt niemand meer om en springt uiteindelijk iedereen mee. Weer een mislukte poging dus....

Wat een gast!

Even een helikoptershot van de omgeving. En wat beelden van in de buik van het peloton. Nu niet boeiend, hup, naar voren! Ja, een shot van voren... Niemand weg, wel een hoop ijverige renners. Kromgebogen over het stuur. Maar, let op, daar gaat Healy weer. Wat een gast. Had ik dat al gezegd? Nou nog een keer dan: wat een gast! Maar weer een mislukte poging.

Waar zitten we nu? 132,5 kilometer van de meet. Hoe ver is het nog tot de voet van de Tourmalet? Op het profielkaartje zie ik dat de voet na 70 kilometer fietsen wordt bereikt. Even omrekenen. Hoe lang was de totale afstand van de etappe ook alweer? Dan moet ik die 70 daar vanaf trekken. Wat onhandig. Kan dat niet anders?

Wacht, geen tijd om te rekenen... Wat een gast, daar gaat 'ie weer. Ik hoor commentator Joris van den Berg zeggen: Ben Healy heeft zijn zinnen op de etappe van vandaag gezet. Goede conclusie! Intussen is 'ie niet weggekomen en gaat Campenaerts weer iets proberen. Zal ook wel niet lukken.

Een helikoptershot. Oei, toch een gat, en een flinke ook. Doet Campenaerts goed! Wie zit er mee? Healy? Nee, wel een andere roze man. Ik zie een kasteel. Prachtig, maar ik wil de kopgroep zien. Ik word ongeduldig. Dan toch een shot. Ik zie Van Gils, Lapeira en... Laat maar, het peloton sluit alweer aan. Ongeduld om niks, had ik net zo goed van dat kasteel kunnen genieten.

Spellingscontrole

Gaat Campenaerts weer. Even afwachten wat er nu gaat gebeuren. Weer een groep erachter. Nu wel Healy. Wat een gast! Simon Yates en Mas zitten er ook bij, leuk! Coquard ook, zit 'ie dus toch niet in de kroeg. Maar, daar is het peloton alweer...

"Ach, weer niet, het is om gek van te worden", aldus Van den Berg. Gek? Om van te genieten! Zo'n openingsuur is prachtig. Alsof de herhaling van een F1-race twaalf keer wordt herhaald, met telkens een andere uitkomst. Kan niet, maar het is wel leuk.

Weer een dorpje. Het oogt wat grijs. Verder wel mooi hoor, maar toch een beetje grauwig. Is dat een woord? Ja, geen rood lijntje, dus grauwig is een woord. Nog meer helikoptershots; tijd om mijn rekensom af te maken. De etappe was 151,9 kilometer lang. Minus 70 is dat 81,9. Op dit moment zitten ze op 120,9. Dus nog veertig kilometer tot de voet. Da's niet lang meer.

Weer wat pogingen, maar ook weer omkijkers op kop. Goh, omkijkers is dan weer geen woord, want het krijgt een rood streepje. Wel een woord om vaak te gebruiken. Omkijkers veroorzaken vaak valpartijen. Of gouden medailles voor Kazachen. Maar omkijkers komen niet weg in een bergetappe in de Tour. Doorpoefen moeten ze. De spellingscontrole is het met me eens.

Oma

Nieuwe aanval! Een renner van Movistar. Maar die wordt overvleugeld. En hoe... De Lie! Wat een knal! Met een ploegmaat, Coquard en Van der Poel! Het gaat hier lichtjes bergop, dus makkelijk om een gat te slaan. Grappig dat vier hardrijders of sprinters het dan toch weer doen. Dat is taaiheid.

Voor het eerst sinds tijden weer eens een tijdsverschil bovenin beeld. Zeven seconden, acht seconden, negen seconden. Beeld van Lourdes inmiddels. Ik moet aan mijn oma denken. Beide oma's trouwens. Ze zijn er niet meer, maar nu toch even wel. Vanavond familiebarbecue, dus weer een klein cirkeltje gerond. Mooi, ook dat is de Tour.

Intussen wordt mij gevraagd: "Zijn ze al aan het klimmen?" Ik antwoord van niet en hoor vervolgens "dus het moet nog beginnen..." Oei, maar ik heb geen tijd voor uitleg. Veertien seconden. "Het probleem van zo laat wegrijden, mocht dat al lukken, is dat je weinig tijd hebt om te bouwen aan een voorsprong", slaat Joris van den Berg de spijker op zijn kop (nu zonder sarcasme).

Tegenaanval Healy. Ik heb inmiddels al zo'n lap tekst dat ik 'Wat een gast' nu maar weglaat. Wat een kanjer! Ik zie intussen Louis Vervaeke achteraan, die voelt zich niet goed. Ook corona? Zonde, dat corona. Hij sluit weer aan. Wordt een pittig dagje voor hem. Succes ermee.

De wil van Pogacar

Een shot van vlaggen die strak staan en wapperen. Ook nog waaiers? Nee, daar is het volgens mij te beschut voor. Maar het gaat wel hard. Iets minder dan een uur onderweg, ik ben benieuwd naar het gemiddelde, zal zo wel in beeld komen. Eerst nog een nieuwe aanval van twee Arkéa-mannen en Lazkano. Leuke renner, die Lazkano. Niet zo leuk als Healy, maar toch.

Peloton breed over de weg, ze zullen moe worden. Het einde der doldwaas openingsuur in aantocht? Nee, renners glippen via de zijkant erlangs. Veel reacties, dus het peloton schiet toch weer in gang. Ik zie dat Magnus Cort ook bij het groepje Lazkano rijdt. Had ik dat gemist, of is 'ie er alleen naartoe gereden? Ook een toffe gast. trouwens, die Cort, met z'n prachtige snor.

De vier sluiten aan bij Van der Poel en De Lie. Acht man nu vooraan dus, met een voorsprong van vijftien tellen. Maar er is alweer een groepje op komst. Daar wel mannen van EF. Healy weer, ha! Ook Philipsen en Girmay, geinig, maar onnodig. Het groen is allang binnen. Toch knap.

Oei, het peloton breeduit over de weg met UAE voorop. Het bekende blok, zo lijkt het. Ze hebben er genoeg van. Lijkt te lukken, 24 tellen is het gat nu, op 98,2 kilometer van de finish. Het peloton lijkt tot rust gekeerd. De wil van Pogacar. En omdat iedereen kapot zit.

Of... toch niet. Nieuw beeld van het peloton. Op een lint. Met Abrahamsen vooraan. Natuurlijk Abrahamsen, die hadden we tot nog niet gezien. Maar nee, zijn poging mislukt.

Peppi en Kokki

Het peloton gaat weer breeduit. Nu echt. Nu definitief. Het is klaar. Dit is het. Een aardige groep vol hardrijders en een handvol klimmers. Intussen zijn we al op 83,6 kilometer van de aankomst. De Tourmalet begint bijna.

Eerst nog de tussensprint. Coquard verslaat De Lie. Sterk zeg, nu mag 'ie de kroeg in! Daarachter Girmay en Philipsen in de sprint. "Peppi en Kokki", noemt Van den Berg ze. Fotofinish... geen idee wie wie is, ook geen idee wie als eerste de streep passeerde. Maakt ook niet uit, we zijn al aan de voet van de Tourmalet.

Vier minuten heeft de kopgroep op het peloton. Dat na een doldwaas openingsuur - van ruim anderhalf uur. Nooit genoeg voor de ritzege. Kansloos dus. Het moet verschrikkelijk zijn voor de renners, maar toch ook weer niet. Het was prachtig, intens, meeslepend en enerverend, maar toch ook totaal nutteloos en zonder resultaat. Heerlijk, dat wielrennen. Morgen weer!