Column | Weg met de wegkoersen op de Spelen. Maak gravelen olympisch!

Ja, ik heb best genoten van de wegwedstrijden op de Olympische Spelen in Parijs - zeker die van de vrouwen, wat een koers! En was het niet van de koersen, dan wel van het schitterende parkoers dat de organisatie had uitgetekend, met alle bezienswaardigheden die Parijs heeft te bieden in het lokale rondje én ook nog een mooi klimmetje erin. Maar toch waren het wat mij betreft de laatste wegritten op de Spelen. We gaan gravelen!

Als Fabio Jakobsen tussen de klimmers op Alpe d'Huez

De olympische wegwedstrijd is namelijk als Fabio Jakobsen tussen Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel in de laatste kilometer van Alpe d'Huez. Het klopt niet. Het is een profwielerkoers, maar wijkt in zoveel af van hoe een profwielerkoers er normaal gesproken uitziet dat het een totaal andere discipline lijkt.

Dat de renners en rensters geen oortjes inhebben is nog tot daaraantoe. Die oortjes zijn er op het WK en EK immers ook niet. Het zorgt wel voor rare situaties, die niet echt wenselijk zijn - bij de mannen zagen we dat de renners hebben soms geen idee of ze nog voor een medaille aan het sprinten zijn, dat lijkt me niet de bedoeling.

Maar het belangrijkste is de vreemde samenstelling van het peloton. Ik snap de gedachtengang van het IOC best; de sporten moeten internationaal zijn, ieder continent vertegenwoordigd. Het gevolg is dat de toplanden maar met drie of vier man (m/v) in een ploeg rijden, en wegwielrennen opeens, één keer per vier jaar, een heel andere sport is.

Toegegeven, het heeft soms z'n charme, maar helemaal eerlijk naar de atleten is het niet. Alsof je op de Olympische Spelen bij judo ineens karatetrappen mag uitdelen. Inderdaad, een heel andere discipline.

Mathieu van der Poel eerste gravelkampioen

Dus waarom dan niet écht een totaal andere discipline op de Spelen in plaats van de wegritten. Eentje die booming is: gravelen! Jan en alleman waagt zich op een fiets met iets dikkere banden over de onverharde wegen. Ook op wedstrijdgebied maakt de sport een opmars.

Een olympische status voor het gravelen zou nog eens als aanjager werken om de discipline sneller volwassen te maken. Het bier- en barbecuesfeertje dat eromheen hangt hoeft zeker geen beletsel te zijn daarvoor; 'coole' sporten skateboarden en golfsurfen zijn immer ook olympisch. Kleine ploegen bij het gravelen is geen probleem, het is een veel individueler gebeuren dan het wegwielrennen.

Ik kijk al uit naar de ongetwijfeld mooie dirt roads in Californië in 2028. De eerste olympische gravelkoers in het land waar de sport z'n oorsprong heeft. Mathieu van der Poel wordt de eerste olympische kampioen in de discipline. Ja, dit is een heel goed idee.