Premium

Bucketlistbeklimming: Passo del Mortirolo

Eén van de zwaarste klimmen van Italië en Europa. Op de flanken van de Passo del Mortirolo is zoveel wielergeschiedenis geschreven, dat hij niet mag ontbreken op een ieders bucketlist.

Zelf in het zadel Tom Akkerman 18 jun. 2020 | 10:52

De zestiende etappe van de Giro dit jaar is er eentje om voor thuis te blijven, want na de al besproken Gavia is de Mortirolo het volgende klusje wat de renners moeten klaren. Noem het trouwens maar gerust een klus. 12.8 kilometer aan 10.1%, met een maximum van 18% is onvoorstelbaar zwaar. Lance Armstrong, ondanks alles toch niet de minste, noemde de Mortirolo de zwaarste klim die hij ooit gereden heeft. Volgens velen is het de zwaarste klim in de Alpen. Dit jaar word hij, zoals meestal, vanuit Mazzo di Valtellina beklommen. Na een paar relatief eenvoudige kilometers van rond de 10% begint het echte werk. De Mortirolo bewijst dat alles relatief is, want de volgende 5-6 kilometers komt het stijgingspercentage niet onder de 12%. De laatste drie kilometers zijn dan weer relatief eenvoudig, met percentages rond de 9%… De Mortirolo is een killer, een ware cavalerietocht naar boven, een schijnbaar oneindige lijdensweg waarvan je lange tijd het einde niet ziet.

Pas sinds 1990 is de Giro te gast op de flanken van de Mortirolo. Dat heeft alles te maken met het feit dat de weg pas sinds dat jaar geasfalteerd is. Daarvoor was het niet meer dan een grindpad. Inclusief de editie van 1990 heeft de Mortirolo nu 14 keer in het Giro-parkoers gezeten. Dit jaar wordt dus de veertiende keer. Ondanks de relatief korte geschiedenis is er al een hoop gebeurd op de flanken van de Mortirolo. In 1994 maakte de wereld op de Mortirolo kennis met Marco Pantani. Op de steilste stroken plaatste hij een verschroeiende versnelling. Miguel Indurain en rozetruidrager Evgeni Berzin konden niet volgen. Pantani zou uiteindelijk de etappe winnen en tweede worden in die Giro. Zijn naam als topklimmer was gevestigd. Sinds 2005 staat er langs de klim een monument ter ere van Il Pirata.

Vorig jaar was de Mortirolo de belangrijkste hindernis in de zestiende etappe naar Ponte di Legno. Oospronkelijk zat ook de Gavia in het parkoers, maar wegens sneeuwval werd die geschrapt. Uiteindelijk won de Italiaan Giulio Ciccone de etappe en behield Richard Carapaz het roze.

In 2015 kende de Mortirolo een Nederlands tintje. Steven Kruijswijk kwam als eerste boven, in een heerlijke etappe waarin van alles gebeurde. Rozetruidrager Alberto Contador reed lek op de flanken van de Mortirolo, wat voor Astana (in dienst van Aru) het teken was om het gas open te gooien. Aru had echter geen goede dag. Hij moest Kruijswijk en consorten laten gaan en werd zelfs voorbijgestoken door Contador. De Spanjaard wist zelfs de aansluiting te maken bij de kop van de koers. Het ging van kwaad tot erger met Aru, die na de afdaling zelfs moest wisselen van fiets. Ondertussen bleven Landa, Contador en Kruijswijk vooraan over. Op de slotklim naar Apricia reed Landa uiteindelijk weg bij de rest. Kruijswijk werd knap tweede en Contador maakte het dagpodium compleet. Uiteindelijk wist Contador die Giro te winnen.

Voor weidse uitzichten hoef je de Mortirolo niet op te zoeken. Het grootste deel van de klim gaat door een dicht bos en omdat de weg pas sinds 1990 geasfalteerd is en ook van gering belang is, is er op de pas zelf niet meer dan een naambord te vinden. Overigens stond de Mortirolo lang bekend als de Passo della Foppa, maar dankzij de Giro is de naam Mortirolo in zwang gekomen. ‘Morte’ is Italiaans voor dood en dat is misschien wel zo toepasselijk voor deze monsterklim, die het leven uit de benen van de gemiddelde wielertoerist wringt.