Thomas de Gendt in boek: 'Had depressies, huwelijksproblemen en wilde dit voorjaar stoppen'

Voor de meeste sporters is een boek uitbrengen pas iets voor na hun carrière. Maar Thomas de Gendt is eigenzinnig als altijd en bracht onlangs al een boek uit, toepasselijk voor de ontsnappingsspecialist SOLO geheten. Alhoewel het ook niet veel had gescheeld of dit boek was op dit moment ook al na z'n loopbaan uitgekomen: De Gendt dacht dit voorjaar aan stoppen.

Het is één van de onthullingen uit het boek, samen met ghostwriter Jonas Heyerick geschreven. Heyerick tekent daarover de volgende passage op in SOLO: "Eerlijk? De afgelopen maanden heb ik getwijfeld om de fiets aan de haak te hangen. Waarom? Omdat ik het koersen en de wedstrijden op zich gedurende de lockdown op geen enkel moment gemist heb. En trainen, gewoon fietsen voor het plezier, dat kan altijd. Omdat mijn contract na dit seizoen toch afliep en ik al 33 jaar ben, speelde het dus door mijn hoofd: waarom niet stoppen?"

Inmiddels heeft De Gendt weer zin in koersen en verlengde hij zijn contract. In 2017 was hij er heel anders aan toe, zo onthulde hij aan Heyerick in de volgende passage: "In 2017 heb ik op privévlak een enorm moeilijke periode gekend. Ik moet het durven te benoemen. Ik zat met een depressie en we hadden huwelijksproblemen. Of beter, ik had huwelijksproblemen, Evelyn heeft daar lange tijd niks van gemerkt.

"In mei was ik drie weken op stage in Calpe. Ik herinner me dat ik op een dag wilde gaan trainen. Ik liep de trap af om mijn fiets uit de garage te halen, maar beneden aan de trap stortte ik in. Ik ben gaan zitten en heb een halfuur gehuild als een klein kind."

Verder vertelt De Gendt aan de hand van de krantenknipsels die z'n vrouw uitknipte - inmiddels is alles weer koek en ei tussen de twee - over z'n hele loopbaan als profcoureur, zoals deze opvallende passage uit de Giro van 2012. De Gendt had de etappe op de Stelvio op fabuleuze wijze gewonnen en maakte zich op voor de laatste tijdrit in Milaan...

"Als ik me naar het parcours begeef voor een laatste verkenning van de tijdrit, lijkt het alsof de hele wereld me wil komen feliciteren en een hand wil komen geven."

"Plots komt er een heel vreemd figuur op me af. Een Italiaanse man in maatpak – ik moet meteen aan de maffia denken – die me recht in de ogen kijkt, “Ciao, complimenti”, mompelt, en me ondertussen een stalen handdruk geeft."

"Ik glimlach, maar voel me meteen ongemakkelijk. Die gast blijft mijn hand een paar seconden vasthouden en intussen recht in mijn ogen kijken. Ik stamel merci en probeer mijn hand terug te trekken. Maar hij blijft ze nog even gedecideerd vasthouden en laat dan plots los."

"Hij verdwijnt meteen, net als een paar mensen die rond ons waren komen staan. Zeer vreemd. En het wordt nog vreemder, want als ik mijn bidon wil nemen om te drinken, merk ik dat de dop openstaat. Tiens, ik ben nochtans zeker dat ik die daarnet had dichtgedaan…"

Het boek van Thomas de Gendt is hier verkrijgbaar.