WK verhalen met Tom Leezer: ‘Ik word nog iedere week herinnerd aan het WK in Qatar’

"Soms schiet het wereldkampioenschap van 2016 nog door mijn hoofd, maar ik ben niet bovengemiddeld vaak ermee bezig. Een paar maanden geleden stuurde mijn trainer toevallig een filmpje van de finale. Dat was de allereerste keer dat ik de wedstrijd terugkeek. Het is een mooie herinnering, want ik was met die aanval écht dicht bij de regenboogtrui. Voor de meeste mensen is dat het meest opvallende wapenfeit van mij de laatste jaren. Ik word er zo’n beetje iedere week een keertje aan herinnerd."

"Dat vind ik niet vervelend, hoor. Zolang ik bij vrienden gewoon Tom ben en niet die kerel die bijna wereldkampioen werd. De teleurstelling na afloop viel mee. Ik besefte nog niet goed wat er was gebeurd en was vooral blij met de wedstrijd die ik had gereden. Nog steeds kijk ik met een goed gevoel erop terug, want ik heb alles eruit gehaald die dag."

"Toen ik die aanval plaatste had ik niet specifiek de regenboogtrui in mijn hoofd. Onder de boog van de laatste kilometer dacht ik enkel: goh, ik heb nog een mooi gat. De weg krulde steeds meer naar rechts en de tegenwind werd steeds heviger. Het is een apart gevoel en je hoort het vaker, maar op dat moment voelde ik die sprinters letterlijk komen."

Teamsport

“Renners in het peloton begonnen vaak over mijn aanval. Ook een jaar later kwamen renners naar me toe. Bijna iedere collega waarmee ik een gesprek aanknoopte, begon over het wereldkampioenschap in Qatar. Ook buitenlandse toppers. Het was leuk om op die manier respect te krijgen voor de prestatie die ik leverde. Die jongens weten immers hoe moeilijk het is en wat je er allemaal voor moet doen en laten. Uiteindelijk werd ik zeventiende in de uitslag. Bij de beloften (2007) werd ik eens vierde en bij de junioren (2003) finishte ik een keer als negende. Kai Reus werd in 2003 overigens wereldkampioen bij de junioren.”

"Het is al even geleden, maar ik kan het nog vrij goed herinneren. Het was in het Canadese Hamilton en met de jongens waarmee we het wereldkampioenschap zouden rijden, trainden we voorafgaand in Nederland. Dan verzamelden we bij Egon van Kessel en gingen we achter de scooter naar Nijmegen. Daar reden we zes keer volle bak de Oude Holleweg op. Het blijft een bijzondere ervaring. Kai sukkelde die weken ervoor met zijn knie, maar we konden zien dat hij het niveau had om wereldkampioen te worden. Eigenlijk het hele jaar al. Als Kai het op zijn heupen had, dan was hij een fenomeen bij de junioren."

"Zelf ben ik bij de profs langzaam naar een helpersrol toegegroeid. Ik vind het hartstikke mooi om samen met de ploeg op het hoogste niveau te presteren. Op die manier heb ik ook een aantal Tours kunnen rijden. We zijn uiteindelijk gewoon een team waarin iedereen zijn specifieke taak heeft. In het voetbal is het normaal dat een overwinning als teamprestatie wordt gezien."

"In het wielrennen kijkt het gros van de fans en media ernaar alsof alleen de kopman het doet. De teamsport die wielrennen de afgelopen tien jaar geworden is, blijft een beetje onderbelicht. Ik ben bijvoorbeeld goed in het piloteren van een kopman en als ik dat goed doe, dan verspeelt de kopman minder energie voor de finale. Dat vuile werk komt alleen niet vaak in beeld."

Lees ook: WK-verhalen met Steven Rooks: 'LeMond liep de hele koers te zeiken dat hij slechte benen had'

Lees ook: WK-verhalen Johan van der Velde: ‘Ik heb in 1985 nooit gedacht: daar gaat mijn kans’

Lees ook: WK-verhalen Jan Janssen: ‘Als wereldkampioen kun je nooit eens 55ste worden’

Dit verhaal met Tom Leezer verscheen in de WK-special van vorig jaar. Daarin spraken we ook met Jan Janssen, Johan van der Velde en Steven Rooks. Leezer stopte afgelopen winter als professioneel wielrenner.