Column | Hoe Steven de Jongh en Maarten den Bakker mij aan een toptijd op de Tourmalet hielpen

Op de kop af twee weken geleden reed ik vanaf de camping in Argelès-Gazost naar Saint-Marie-de-Campan om de beruchte Col du Tourmalet te bedwingen - vanuit de 'echte' kant, de oostkant; de andere kant bewaarde ik voor later in de week.

Ik was die dag zeker niet de enige die dat plan had opgevat, want op weg naar het beginpunt van de klim haalde ik vrijwel continu Rotterdamse ondernemers in. (Ik wist dat dit Rotterdamse ondernemers waren omdat ze allemaal hetzelfde wielerpakje aanhadden waar opstond dat ze Rotterdamse ondernemers waren.)

De frase 'haalde ik vrijwel continu Rotterdamse ondernemers in' klinkt wat opschepperig. Dat valt mee, want het is goed om te weten dat de meeste Rotterdamse ondernemers naast een liefde voor ondernemen ook een liefde voor een natje en een droogje hadden. Het bier en de bitterballen van het netwerken liet toch wel enige sporen na, zullen we maar zeggen.

Eentje hield zelfs zo van eten dat hij maar liefst zes bananen in z'n achterzakjes had gestoken om de beklimming van de Tourmalet te overleven. Mijn opmerking of-ie misschien een banaan over had, ging helaas verloren in z'n gehijg. Banaanmeneer had het al zwaar in de aanloop naar de echte klim.

Deze situatieschets van de al oplopende kilometers naar het beginpunt van de Col du Tourmalet is er niet om Rotterdamse ondernemers belachelijk te maken (sorry Rotterdamse ondernemers, banaanmeneer in het bijzonder!), maar om mijn verbazing te rechtvaardigen toen op het eerste vals platte stuk van de Tourmalet er een tweepersoons-TGV in de Rotterdamse ondernemerspakjes kwam langsgezoefd, waarvan de voorste wagon van die TGV mij in het voorbijzoeven met een onvervalst Noord-Hollandse tongval toevoegde: "Mooie sokken!" (Ik droeg voor de gelegenheid mijn bolletjestruisokken)

Tekst gaat door onder de bolletjestruisokken

Toen ik eenmaal uitverbaasd was over een hardrijdende Noord-Hollander in een shirtje van over het algemeen niet zo hard rijdende Rotterdamse ondernemers haakte ik mijn wagonnetje aan bij de TGV en kroop in het wiel. Zoals het een TGV betaamt gingen we als een trein.

Ik maakte me wel enigszins zorgen over de meer dan 10 veel steilere kilometers die nog volgden, maar onder het credo 'wie dan leeft, wie dan zorgt' ramde ik rustig door in het wiel van deze twee krachtpatsers. Tot we een kilometer (het kunnen er ook twee geweest zijn; het ging zo snel..) verder waren, ze de benen stil hielden en zeiden: "We gaan even terug naar onze gasten."

Terwijl ik ze tijdens het passeren bedankte voor bewezen diensten keek ik opzij en ontwaarde ik onder hun helmen de gezichten van Steven de Jongh en Maarten den Bakker. Oud-profs in plaats van Rotterdamse ondernemers. Dat verklaarde het een en ander.

Op de adrenaline van het feit dat de oud-winnaar van onder andere Kuurne-Brussel-Kuurne vond dat ik mooie sokken aanhad, bedwong ik de steile stukken voor, in en na het lelijke skidorp La Mongie. Later op Strava bleek dit goed voor een tijd van iets boven het uur op het segment 'Tourmalet'. Maar een kwartiertje achter King of the Mountain David Gaudu en in de top 1000 - plek 828 van de 43.669* om precies te zijn.

Zoals het een wielrenner na zo'n prestatie betaamt, wil ik hier dan ook graag mijn ploeg bedanken. Bedankt Steven en Maarten; binnenkort valt de Rolex op de mat!

*Het is niet ondenkbaar dat plek 43.669 wordt ingenomen door een Rotterdamse ondernemer die de Tourmalet bedwong met zes bananen in z'n achterzakjes.