Knetemann: ' Nederlandse vrouwenwielrennen stond al lang vóór Leontien van Moorsel op de kaart'

‘Het Nederlandse vrouwenwielrennen stond al ver voor Leontien van Moorsel op de kaart. Doordat Keetie van Oosten-Hage het fundament had gelegd kon Leontien daar weer op voortborduren. Door het alleen over Leontien te hebben doe je de vrouwen voor die tijd tekort', zegt Knetemann tegen Wieler Revue.

Van Moorsel won in 1992 en 1993 La Grande Boucle féminine, het equivalent van de huidige Tour de France Femmes. Daarin streed ze heroïsche duels uit met haar eeuwige rivaal Jeannie Longo. Toch kijkt van Moorsel niet met veel genoegen terug op haar successen destijds.

'Als kind al droomde ik er van de gele trui te winnen, dus mijn ambities waren torenhoog. Ik had in die tijd last van een eetstoornis, dat mag algemeen bekend zijn. Ik won de Tour, maar kon niet genieten van die prachtige overwinning. Het gaf me een dubbel gevoel. Ik was ziek en de eetstoornis was geen enkele Tourzege waard. In 1993 was ik opnieuw de beste en van die overwinning genoot ik opnieuw niet', aldus van Moorsel.

'Soms botste ik met Hoekstra'

De Nederlandse equipe werd begin jaren 90 geleid door ploegleider Piet Hoekstra, die de touwtjes strak in handen hield. Hij duldde weinig tegenspraak, maar Hoekstra wist waarover hij sprak. Van Moorsel: "Soms botste ik met hem, maar onze aanvaringen waren op de vingers van één hand te tellen."

Piet Hoekstra kijkt desgevraagd terug op zijn tijd met de Nederlandse wielervrouwen en ook op zijn eigen rol. "Ik was geen bullebak, ik behandelde iedereen met respect. Leontien was een trainingsbeest. Ze trainde drie keer per dag. Vrouwen in de sport zijn bloedfanatiek en spijkerhard voor zichzelf. Leontien realiseerde zich dat goed bergop fietsen verband houdt met gewicht."

's Ochtends hardlopen op een lege maag

Leontien was aanvankelijk te klein en te zwaar. Hoekstra: ”Ik draaide daar tegen haar niet om heen. We gingen er aan werken. Ik schakelde, -ik heb het over eind jaren tachtig- een diëtist in en adviseerde haar gedurende de wintermaanden naar Albert Stofberg, ook een wielercoach, in Spanje te gaan. Hij hield er onorthodoxe methoden op na."

"Zo moest ze ’s ochtends met een lege maag 10 kilometer hardlopen. Pas daarna wachtte haar het ontbijt. Een ontbijtje zonder boterhammen, maar met fruit en groenvoer. Stofberg toonde zich onverbiddelijk in zijn aanpak. Het eerste grote succes diende zich aan in 1991: Leontien veroverde de wereldtitel in Stuttgart.”