Column | Knuffel er maar op los, wielrenners!

De Belgische wielerbond Belgian Cycling roept profwielrenners op om elkaar niet te knuffelen na een overwinning. Nu ben ik allesbehalve een wappie - ik heb een foto van Willem Engel in m'n woonkamer hangen waar ik dagelijks een paar dartpijltjes in mik - maar ik geloof dat ik deze oproep toch van symboolpolitiek vind getuigen die me iets te ver gaat. Het behandelt mensen - wielrenners en vooral de tv-kijkers - als kleuters.

De renners worden zo ongeveer na elke ademteug getest en leven rond koersdagen bij hun ploeg in een beter beveiligde bubbel dan de de EBI in Vught, maar toch vindt de bond dat ze zich aan de voorschriften moeten houden waar wij, de normale burgers, ons ook aan moeten houden. Schijngedoe voor de bühne dus, en dat geeft Belgian Cycling ook ronduit toe.

Maar ze vinden dat de renners een voorbeeldfunctie hebben. En dus mogen twee of meer renners die - bij wijze van spreken, maar soms ook wel echt - net nog 200 kilometer lang hun snot in elkaars gezicht gesnoten hebben na de koers niet even een knuffel geven om de goede afloop van een wedstrijd te vieren.

Alsof de tv-kijker niet kan beseffen dat hij naar een bubbel zit te kijken. Dat de ploeggenoten die elkaar om de hals vliegen eigenlijk een huishouden zijn - die elkaar ook mogen knuffelen, en als het man en vrouw zijn waarschijnlijk nog wel meer doen dan dat...

Ik denk dat ik voor alle wielerliefhebbers spreek als ik zeg dat wij wielrenners hun knuffel na afloop gunnen. We kunnen heel goed het onderscheid maken tussen de situatie in de koers en daarbuiten. Tijdens een eigen rondje zullen we heus niet medewielrenners om de hals vliegen bij het stoplicht omdat ze even daarvoor met een alleraardigste pedaaltred in de rondte reden.

Sterker nog, zo'n knuffel is een mooie blijk van vreugde, en emotie en hoort dus bij de sport. Blijdschap, we zien het graag in deze toch wat minder vreugdevolle tijden. Dus, zoals Ruudje uit Big Brother lang geleden al zei: lekker knuffelen!