Tour | Hoe de gelukzaligheid van Lampaert vorm kreeg: the days before and the evening after…

“Het is te hoog gegrepen om Van Aert, Ganna en Van der Poel te kloppen in de proloog van de Tour. Maar we kunnen maar dromen en een droomscenario uitschrijven en wie weet… Als ik naar de Tour mag natuurlijk, want dat is nog niet duidelijk. Ik hoop wel dat ik na vandaag met andere kaarten aan tafel zit.” De woorden van Yves Lampaert na zijn tijdritoverwinning in de Baloise Belgium Tour, twee weken geleden. Zie nu…

Het droomscenario lag klaar, maar Lampaert zag het twee weken geleden nog net iets anders. “Stel je voor dat ik een goede prestatie neerzet in de proloog en dan ’s anderendaags met een uitval geel pak. Een beetje zoals in de Vuelta 2017, toen we de openingsploegentijdrit nipt verloren van BMC. De volgende dag won ik de tweede etappe en het rood. Wel, dat zou – wie weet – ook kunnen gebeuren in de Tour. Het zou wat zijn…”

Straffer nog. Het scenario bleek achteraf bekeken mooier dan Lampaert het voorzag. Hij klopte gewoon de collectieve wereldtop van hyperspecialisten op hun eigen terrein. Het ongeloof over wat hij gerealiseerd had, zette zich meteen om gelukzalige tranen. De tranen van een renner die net de mooiste dag op een fiets had beleefd.

De tranen kwamen van diep, vergeet dat niet. Lampaert beleefde enkele moeilijke maanden. Om zijn ultieme koers – Parijs-Roubaix – te mogen rijden, moest hij gescheiden leven van zijn door corona geplaagd gezin. Hij groette zijn dochtertje aan het raam, met spijt in het hart.

Parijs-Roubaix werd een afknapper, met een horrorsmak op de kasseien, veroorzaakt door een supporter. “Domme kalle” (dom kalf) riep hij toen boos, maar de minzame Lampaert verontschuldigde zich nog dezelfde dag.

Het liep al een tijdje niet zoals hij wou. Zijn contract stond onder de druk en Lampaert stoomde zich klaar voor de Baloise Belgium Tour. Hij won dus de tijdrit, maar die prestatie werd snel vergeten na zijn akkefietje met Tim Wellens.

Hij maakte zich in de Gouden Kilometer wel erg breed ten voordele van ploegmaat Mauro Schmid, zodat Wellens niet kon sprinten. Mocht online spuug een bestaande substantie zijn, hij zou dagenlang onherkenbaar geweest zijn.

Hij kwam nog even terug op dat incident in Vive le Velo, vrijdagavond, met de gele trui op zijn schoot. “Ik heb met Tim gesproken op het BK. Hij zei ook dat we hem koerstactisch goed ingesloten hadden. Het gebeurt vaker dan men denkt, dit is topsport."

"Het was ook niet meer dan me breed maken, ik heb mijn handen niet van het stuur gehaald. We hebben hem vastgezet en de overwinning gepakt. Voor niet-kenners ziet het er misschien brutaal uit, maar in massasprints gebeurt het heel veel.”

En plots ziet de wereld er helemaal anders uit. Het lachen met Lampaert is gedaan. Het spugen ook. Hier staat de geletruidrager in de Tour, na zijn mooiste prestatie ooit. “Het is moeilijk om te geloven, te gek voor woorden”, gaat Lampaert verder in Vive le Vélo.

“Een top tien was de ambitie deze ochtend. Zie me hier nu zitten. Misschien zat het verschil wel in de regenbanden die ik gestoken had. Je bent wat trager op de rechte stukken, maar wel sneller in de bochten. Ik voelde me even Max Verstappen vandaag.”

Lampaert rijdt vandaag als de gele man door Denemarken. Dromen die uitkomen... het is zo mooi!