Column | De reset van Remco: kijken en leren van Vingegaard en Pidcock

Tom Pidcock is een fantastische renner. De 22-jarige Brit heeft dan ook al een en ander op zijn palmares. Van de wereldtitel veldrijden, over de Brabantse Pijl en de rit naar Alpe d’Huez naar de olympische mountainbikerace. Enorm veelzijdig, net als zijn twee crossvoorgangers Van Aert en Van der Poel.

De renner uit Leeds voegde er bovenop de Alp nog aan toe dat hij ooit voor veel meer terugkomt naar de een grote ronde. De goede verstaander weet dat hij dan geel, roze of rood bedoelt. Als je hoorde met welke fun hij zijn beklimming van Alpe d’Huez beschreef, durven we gokken dat er gele sterren in zijn toekomstdromen fonkelen.

En waarom niet? Deze Pidcock is een lust voor het oog. Jong en hongerig en hij heeft nog onnoemelijk veel te bereiken. Of hij ooit een grote ronde zal winnen weet niemand, maar de ambitie en het talent zijn overduidelijk aanwezig.

Waarom valt nauwelijks iemand over deze ambitieuze Pidcock, terwijl zijn leeftijdsgenoot Remco Evenepoel meteen wordt neergesabeld als hij zijn dromen uitspreekt? Het antwoord is simpel. Omdat Pidcock tussen zijn eerste wegsuccessen door ook faalde en zo de verwachtingen afweerde. Dit terwijl Evenepoel in zijn eerste twee jaren alles platreed en zichzelf met onnoemelijk veel druk opzadelde.

José De Cauwer drukte het niet zo lang geleden correct uit. Eigenlijk is de carrière van Evenepoel fout begonnen, met té snel té veel succes op een té ontzagwekkende manier. Hierdoor bedachten hijzelf, zijn ploeg, pers en publiek hem met een verwachtingspatroon dat onhaalbaar bleek. Zo zou hij eventjes de Giro winnen, nadat hij door zijn val in de Ronde van Lombardije nauwelijks had gefietst. Eenvoudig: dat kan niet.

Remco heeft een reset nodig. Een nieuw begin, waarbij hij over de jaren heen stilletjes opbouwt naar zijn droomoverwinningen. Zoals het eigenlijk bij elke normale coureur verloopt. Pidcock reed een onzichtbare Vuelta vorig jaar, maar hij reed hem wel uit. Daar begint het mee.

Ik wens Evenepoel vooral teruggeschroefde ambities toe voor de komende Vuelta. Hij moet stoppen met denken dat hij die kan winnen. Iedereen moet daarmee stoppen. Simpelweg uitrijden is al een overwinning.

Eventueel eens scoren in de tijdrit of – zoals Pidcock nu – vanuit de vlucht meedingen naar de zege in een heuvel-of bergrit. Dat zou al straf zijn, meer dan voldoende. Of het knechtenlivrei aantrekken, dat zou ook niet slecht zijn. Bergop zijn 'kas leegrijden' voor een kopman.

Probleem bij Quick Step is dat Evenepoel geen meerdere of betere boven zich heeft. Hij is - op Alaphilippe na misschien - zelf de kopman. Een status en situatie die automatisch druk met zich meebrengt. De vraag of hij in de juiste ploeg zit om zijn langetermijndoelstellingen te halen, keert daarbij nog maar eens terug.

Hij zou in de schaduw van een grotere renner moeten kunnen groeien. Zoals Vingegaard bij Roglic, Bernal bij Thomas en ook Pidcock bij Thomas. Zoals Froome bij Wiggins, Indurain bij Delgado en Lemond bij Hinault. Vergeet Pogacar. Hij is de uitzondering op de decennialange regel, iemand die blijkbaar geen schaduw nodig had. Maar dan spreken we ook over de beste renner in zowat 50 jaar wielrennen.

Dat Evenepoel maar toewerkt naar 2025 of 2026. Dan is hij nog altijd maar 25 of 26, de leeftijd van gele trui Jonas Vingegaard nu. Ook een ‘rustige groeier’ trouwens, die Deen. Nu ligt hij in pole position om de Tour te winnen, maar in 2020 werd hij 46^ste in de Vuelta op bijna 2 uren van Roglic. Als knecht. Toen was hij 23 jaar oud, nog altijd ouder dan Evenepoel nu.

Op twee jaar tijd kan er dus veel gebeuren. Aan vermogen, aan klimcapaciteiten, aan snelheid, aan koersdoorzicht en hopelijk ook aan het team. Laten we hopen dat Remco en zijn omgeving dat beseffen en vooral verstandig en volwassen met zijn talent omgaan.