Pello Bilbao en de zware tijd na overlijden Gino Mäder: 'Ik voelde dat ik bang was geworden in de afdaling'

Als Bask had Pelllo Bilbao dit seizoen alles op de Tour gezet, met een Grand Départ in zijn eigen regio. Dat had een feest moeten worden, maar het noodlottige ongeval van Gino Mäder in de Ronde van Zwitserland zette alles op z'n kop - en in perspectief.

Dochtertje als psycholoog

In Baskenland kon hij niet winnen voor zijn overleden ploeggenoot, maar gisteren in de tiende Touretappe naar Issoire lukte dat wel. Vanzelfsprekend was dat zeker niet, want bij Bilbao kwam de dood van zijn ploeggenoot logischerwijs keihard binnen, zo vertelde hij op de persconferentie na afloop van de etappe. Bilbao was erbij toen zijn ploeggenoot overleed.

"Ik kwam zwaar aangeslagen terug uit Zwitserland. Maar een psycholoog heb ik nooit geraadpleegd. Ik kreeg de beste psychologische hulp thuis bij mijn familie. Vooral bij mijn dochtertje Martina vond ik rust. Kinderen begrijpen die moeilijke situaties niet. Dat maakt het net wat makkelijker om al die zware gevoelens achter je te laten", tekent Het Nieuwsblad op.

Hij dacht weer wat op te krabbelen. "Langzaamaan begon ik mij weer beter te voelen, ook fysiek. Toen heb ik mezelf maar ingeprent dat ik gewoon mijn best moest doen voor Gino en moest proberen te genieten van het Grand Départ. Per slot van rekening heeft lang niet elke renner het geluk een Grand Départ in eigen streek te hebben."

Maar toch, bij de start in Baskenland merkte Bilbao dat hij nog niet zichzelf was. "Het leek alsof ik het allemaal niet meer onder controle had. Het waren zulke intense weken geweest, en daar kwam dan die Grand Départ in eigen land bij, het maakte het allemaal superemotioneel."

Daalangst

In de periode daarvoor moest een van de beste dalers in het peloton afrekenen met een meer dan logisch euvel dat hij overhield aan het trauma in Zwitserland. Bilbao legt het uit.

"Ik voelde dat ik bang was geworden in de afdaling. Pas bij de verkenning van de rit naar San Sebastian heb ik dat van mij af kunnen schudden. Ik heb er meerdere keren de Jaizkibel voor naar beneden moeten rijden, maar mijn ploegleider Neil Stephens en coch Aritz Arberas waren bij me en dwongen mij sneller te gaan."

Dat klijkt hard, maar uiteindelijk stond Bilbao er zelf ook achter. "De laatste keer was een sleutelmoment. Wilde ik ooit nog een wedstrijd kunnen winnen, besefte ik, moest ik die angst onder controle krijgen. Anders zou het onmogelijk zijn mijn job nog te kunnen doen en kon ik evengoed stoppen met koersen."

Toch blijft het wel een blijvende impact hebben op de 33-jarige Bask. "Nog altijd zie ik vaker dan vroeger een reden om te remmen, door Gino, voor mijn familie. Maar in een wedstrijd wil ik zo niet denken." Gisteren wist hij het uit te schakelen en won hij prachtig voor zijn overleden ploeggenoot. Een eerbetoon met een verhaal.