Het bijzondere verhaal van Richard Carapaz: 'Soms moest ik de bergen in met een fietsje zonder banden'

Iedereen heeft zijn eigen weg naar de top, maar die van Richard Carapaz is op z'n minst een van de meeste bijzondere wegen. Vanaf jonge leeftijd helpt Carapaz mee op het land van zijn ouders. Als hij twaalf is, wordt bij moeder Ana Luisa kanker vastgesteld.

Helpen op het land

Zijn moeder geneest, maar Carapaz maakt logischerwijs een zware periode door. Hij staat zijn vader bij op het land om het gezin te voorzien in het levensonderhoud. Een bestaan als profwielrenner is op dat moment heel ver weg.

“Ik werkte uit pure noodzaak op het land, het was verplicht. Ik heb het vak op jonge leeftijd geleerd van mijn vader en opa. Ik wil benadrukken dat ik graag hielp, maar het was niet voor mijn plezier of ter ontspanning. Wat ik deed? Ik hielp met van alles. Met het melken van koeien, maar ook met het voeren van andere dieren. Verder het grasmaaien, hooien of repareren van hekwerken. Eigenlijk allerlei diverse dingen die je op het land kunt doen.”

Gestolen mountainbike en fietsje zonder banden

Als kind raakt Carapaz in de ban van de fiets. Samen met vissen is het zijn favoriete bezigheid in de vrije uren die hij heeft. Het zijn voor Carapaz manieren om te ontspannen en niet te denken aan de noeste arbeid op het land of de ziekte van zijn moeder.

“Al zag ik fietsen zelf niet als afleiding, hoor. Ik voelde mijn hele leven al een connectie met de fiets. In het begin fietste ik ook helemaal niet met de gedachte om prof te worden."

"Het was een hobby en ik wist ook helemaal niet van het bestaan van profwielrennen af. Op mijn zevende kreeg ik een mountainbike, maar die werd gestolen. Vervolgens kreeg ik een fietsje zonder banden. Daar heb ik een paar jaar mee gedaan, maar dat zag ik meer als speelgoed."

"Daarmee heb ik uiteraard nooit serieus gekoerst. Ik ging nooit ver ermee van huis, maar ja: in Ecuador zijn weinig vlakke wegen en dus moest ik weleens de bergen in met dat fietsje zonder banden.”

Tekst gaat verder onder de advertentie

Pantani en prof

Pas bij de wielerclub van ex-renner Juan Carlos Rosero begint het voor Carapaz. "Dat was in 2009. Daar leerde ik de eerste koersen kennen, kreeg ik een nieuwe fiets en kleding. Ik hoorde van de Giro d’Italia, Tour de France en Vuelta a España, en ben de wielersport gaan volgen. Ik had geen voorbeeld, want daarvoor had ik niet genoeg kennis van de sport. Maar onze trainer had het altijd over Marco Pantani. Hij sprak met hele mooie woorden over hem."