Peter Sagan uit frustratie over jonge generatie: 'Mijn brein kan dat niet vatten!'

De wielersport is het afgelopen decennium op veel vlakken sterk geëvolueerd. Alles verloopt veel professioneler, voeding wordt tot op de gram afgewogen, toptalenten winnen al op piepjonge leeftijd de grootste koersen, het koersgedrag verandert...

Peter Sagan werd profrenner in 2010 en heeft die evolutie dan ook van dichtbij meegemaakt. En volgens de Slowaakse wielerlegende was het 'vroeger' wel degelijk beter. In de podcast 'The Move' praatte hij erover met Johan Bruyneel en George Hincapie.

"De jonge generatie neemt de laatste jaren veel te veel risico's", begon de Slowaak. "Ze rijden van start tot finish vol gas. Er is zelfs geen tijd meer om langs de weg een sanitaire stop te houden. Je moet het vanop de fiets doen. Ik word er zenuwachtig van. 'De vroege vlucht is vertrokken, we kunnen gerust even stoppen met koersen', zeg ik dan. Maar ze blijven gewoon doorrijden."

Vroege vlucht

En de Slowaak gaat verder. "Vroeger kreeg de vroege vlucht ook gemakkelijk 10 minuten en als we met drie teams samenwerkten, wisten we dat we ze terug gingen pakken. Nu geeft het peloton hen nooit meer dan twee à drie minuten en toch slagen ze er soms niet in om de vluchters op tijd in te rekenen."

"Hoe is dat mogelijk? Mijn brein kan dat niet vatten. In de Tour heb ik de laatste jaren vaak gezien dat drie, vier renners een hele dag twee minuten voor het peloton uitrijden en toch niet gegrepen worden."

Grupetto

De drievoudige wereldkampioen zegt dat hij de laatste jaren veel moeilijkheden ondervond met de jonge renners. "Ik word vaak gek als ze dingen doen die nergens op slaan. Een voorbeeld: in de afgelopen Tour zat ik in de grupetto (de achterblijvers in een zware bergetappe) met zo'n 70 renners. Alles was onder controle op de laatste klim. We gingen sowieso de tijdslimiet halen." (Lees verder onder de foto)

"In de laatste kilometer ging iedereen plots keihard op de trappers staan. Van 300 naar 700 Watt. 'Zijn jullie gek?', vroeg ik. 'Waarom zou je dat doen? Wat is het doel?' Na de top volgde een gevaarlijke afdaling. Ik nam het voortouw. Ik zei dat we rustig gingen afdalen. Het zou namelijk jammer zijn moest iemand in de laatste week de Tour moeten verlaten door een val. Van de vijf renners die toch voor ons reden waren er twee tegen de grond gegaan. Ik kan dat niet begrijpen..."

De volledige podcast kan u hier bekijken/beluisteren. Het relevante stukje begint vanaf 40:05.