Bradley Wiggins kampte met impostersyndroom: 'Ik heb al mijn trofeeën kapotgeslagen'

Een maand geleden vertelde Bradley Wiggins nog openhartig over de moeilijke relatie met zijn vader. Toen hij twee jaar oud was, liep het huwelijk van zijn ouders op de klippen. Hij groeide op bij zijn moeder in Engeland. Op zijn 19de zag Wiggins zijn vader terug op de Zesdaagse in Gent. “Je zult nooit zo goed worden als mij”, kreeg hij toen te horen.

Bij de BBC deed Sir Bradley Wiggins enkelen nieuwe onthullingen. "Mijn wielercarrière was een poging om aan mijn eigen verleden te ontsnappen. Het was afleiding. Veel daarvan is intrinsiek te linken aan mijn vader en de afwezigheid van een vaderfiguur in mijn jonge jaren. Op de fiets zat ik vol zelfvertrouwen. Eens ik eraf stapte, werd ik gewoon weer Bradley. De fiets was waar ik me het meest comfortabel op voelde."

De vader van Wiggins overleed in 2008. De Olympische medailles en de eerste Britse Tourzege van zijn zoon maakte hij dus niet meer mee. Net als het moment dat Wiggins in 2013 door de Britse Queen tot geridderd geslagen werd. Daar had hij overigens niet veel zin in.

Impostersyndroom

"Het werd me aangeboden en ik weet nog dat ik mijn moeder zei dat ik het niet wou. Ze zei me dat mijn grootvader zich zou omdraaien in zijn graf, dus ging ik. De dag dat ik geridderd werd, sloeg het impostersyndroom genadeloos toe."

Het impostersyndroom is een term om mensen te omschrijven die niet in staat zijn hun prestaties te internaliseren. Ondanks externe bewijzen van hun competentie zijn ze ervan overtuigd dat ze bedriegers zijn en hun succes niet verdienen.

"Mijn ridderschap viel niet samen met andere atleten, ik stond er vooral tussen militair personeel. Samen met hen in de rij staan was een lesje in nederigheid. Ik voelde me absoluut geen held die dag. Dat terwijl militairen die ledematen misten mij vroegen om op de foto te gaan."

(Lees verder onder de foto)

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Sir Wiggo (@bradwiggins)

Trofeeën stukgeslagen

"Op die dag vond ik van mezelf dat ik het niet waard was om tot ridder geslagen te worden." Vervolgens moesten enkele van de vele trofeeën die hij als renner won, eraan geloven. "In 2019 had ik een moeilijke periode. Mijn vrouw ging er mentaal onderdoor en ikzelf verloor ook de blik op het grotere plaatje."

"Ik heb al mijn trofeeën kapotgeslagen. Vooral dan de awards als nevenverschijnsel naast het wielrennen." Onder meer het aandenken aan zijn ridderschap werd aan diggelen geslagen. "Wielermedailles en trofeeën voor mijn overwinningen hield ik bij, maar ze zitten samen ergens in een zak."