Analyse | Op deze manier gaat Wout van Aert nooit meer een hoofdprijs winnen

Remco Evenepoel werd zaterdag olympisch kampioen op de weg na een strategisch meesterwerk van de Belgen. Een indrukwekkende Wout van Aert pareerde de aanval van Mathieu van der Poel op de Montmartre, waarna Evenepoel er vandoor muisde op weg naar goud.

Sterkste man in koers?

De reactie van Van Aert op de verwachte aanval van Van der Poel op de Montmartre was flitsend. De Belg sprong fel op het wiel en verder kon niemand hen volgen. Zelfs Evenepoel was niet mee - al kwam dat naar diens zeggen door gesukkel met het materiaal.

Zijn oersterke optreden liet zien dat Van Aert in bloedvorm verkeerde. Het deed vermoeden dat hij misschien zelfs de sterkste man in koers was, al zullen we dat nooit weten. En precies dat laatste is o zo jammer.

Simpel gezegd was reageren op zijn aartsrivaal het enige wat Van Aert in de olympische wegrit deed. Zelf de handschoen oppakken deed hij niet. Terwijl Evenepoel al op zeventig kilometer van het einde begon met aanvallen, nam zijn Van Aert nooit het initiatief en was hij alleen maar aan het volgen.

Terugkerend patroon

Het wordt stilaan een terugkerend patroon bij Van Aert. Hoewel hij nog altijd tot het crème de la crème van deze wielregeneratie behoort, neemt hij veel te weinig het initiatief. In de grote koersen, of beter gezegd: zijn koersen, rijdt hij te afwachtend in de rondte. Hiermee gooit hij zijn eigen kansen (en die zijn levensgroot) veel te vaak te brabbel.

En ja, België heeft achteraf gelijk gekregen met hun aanpak. Als Van Aert wel vol was meegereden met Van der Poel, dan was de kans op goud kleiner dan nu. Maar toch... op deze manier waren zijn eigen kansen op een olympische medaille nagenoeg nul.

Ook in de voorbije twee Rondes van Frankrijk zagen we Van Aert veel te veel rekenen op zijn sprint en daarom te passief rondrijden. Het goudhaantje van Visma | LAB won in zijn carrière al negen Touretappes, maar in 2023 of 2024 niet één. Wel kwam hij vier keer als tweede en twee keer als derde over de streep.

De veelbesproken tweede plaats in de Touretappe naar San Sebastian in 2023 is een treffend voorbeeld. Daar waar de ploeg - en vooral Jonas Vingegaard - achteraf veel kritiek te verwerken kreeg, was het WVA zelf die alleen maar reageerde en te veel leunde op zijn ploeggenoten en zijn sprint.

Hij reageerde op aanvallen van Tom Pidcock en zette vervolgens zijn ploeg op kop, totdat Victor Lafay er net een mannetje te veel aan was voor de Nederlandse ploeg. Dat terwijl Van Aert zelf ook initiatief had kunnen nemen door na de aanval van Pidcock 'erop en erover te kletsen', of door mee te springen met de Fransman.

Te afwachtend

Ook in de laatste Tour de France liet Van Aert zich van zijn passieve kant zien. In de achttiende etappe naar Barcelonette was hij samen met teamgenoot Bart Lemmen in de aanval. Het was een etappe op maat gemaakt voor klassiekerrenners die goed bergop kunnen, ideaal voor de Belgische allrounder dus.

In de omvangrijke kopgroep reageerde hij weliswaar op enkele aanvallen, maar hij plaatste zelf nimmer een demarrage. In plaats daarvan liet hij zijn Nederlandse ploegmakker - die een superdag kende - controleren en leunde de Belg achterover in afwachting van de sprint. Resultaat? Campenaerts reed weg en won, Lemmen werd zesde, Van Aert negende.

Daar waar Remco Evenepoel, Tadej Pogacar, Mathieu van der Poel en zelfs Jonas Vingegaard keer op keer bewijzen dat het nemen van initiatief leidt tot succes, rijdt Wout van Aert veel te vaak afwachtend en rekent hij te veel op zijn sprint. Zowel op de Spelen, op WK's en in de Tour neemt hij nauwelijks het initiatief en is hij veel te voorzichtig.

Dat laatste zien we ook terug in de voorjaarsklassiekers. Veel te vaak wacht Van Aert op het moment dat Van der Poel of Pogacar op de pedalen gaat staan, om vervolgens alleen maar te reageren en weer te wachten op de sprint. We zagen het in 2023 op de Poggio en in de Ronde, waar hij achter de feiten aanreed. Soms pakt het wel goed uit, zoals in de E3-prijs van dat jaar. Al had hij daar wel de hulp van een gevallen motard voor nodig.

Knop omzetten

Op onze redactie zijn wij groot fan van Wout van Aert. Wij gunnen het hem van harte, maar op deze manier van rijden gaat hij nooit meer een hoofdprijs winnen. Hij moet en zal vaker het initiatief moeten nemen. Dat hij dat kan staat overigens buiten kijf.

Zo zagen we hem een aanval plaatsen op Carrefour de l'Arbre in de 2023-editie van Roubaix. Voor even had hij een gaatje op Van der Poel, maar een leegloper zorgde er jammer genoeg voor dat we nooit zullen weten hoe de krachtsverhoudingen werkelijk lagen. Hopelijk denkt Van Aert daar nog eens aan terug en wijzigt hij zijn strijdplan. Alleen hijzelf kan die knop omzetten.