Column | Sagan is Sagan niet meer. Peter, neem een sabattical, nu!

Het meest pijnlijke dat ik deze Tour de France zag was niet het beeld van Bauke Mollema in de berm. Niet Wout Poels achteraan het peloton, die pijn leed bij elke ademteug. Zelfs de pijn aan mijn trommelvliezen na iedere zin die Stef Clement uitsprak met het volume alsof er naast hem een hardstyle-feestje aan de gang was, viel in het niet bij het meest pijnlijke dat ik deze Tour zag (je praat echt een beetje te luid, Stef..).

Het meest pijnlijke dat ik deze Tour de France zag, was de gehele Tour de France van Peter Sagan.

Vergeleken bij hoe lusteloos hij de afgelopen drie weken door Frankrijk reed, was de kruistocht van Jezus Christus een gezellige bergwandeling waarbij er toevallig een loodzwaar kruis aan z'n rug hing. Z'n ploeg probeerde het nog wel en maakte van die ene etappe van Millau naar Laveur een waaierspektakel van heb ik jou daar. Maar de echte vorm is er niet bij Sagan. Nog veel belangrijker - en er vermoedelijk mee samenhangend: het plezier lijkt weg bij Sagan.

Toen Sagan zijn intrede deed in het profpeloton won hij meteen zo ongeveer alles wat er te winnen viel, maar hij gaf bovenal het wielrennen wat het op dat moment meer dan ooit nodig had: een sprankelende persoonlijkheid. De wheelies op iedere denkbare plek, het 'Hey Froomey!', z'n Mandela-achtige speech na het WK in Richmond. Waar Peter was, gebeurde iets. Naast koersen, won hij vooral de harten van de wielerfans.

Het ging gepaard met een koersenthousiasme dat geen grenzen leek te kennen. Wat te denken van die Tour dat hij bijna elke dag in de ontsnapping van de dag zat en ook bijna steeds tweede werd, maar daar geen moer om leek te geven. Lekker gefietst!, straalde Sagan na iedere etappe uit.

Hoe anders is dat deze Tour. Sagan lijkt nu op de fiets op de ambtenaar die ergens onder een systeemplafond zit te patiencen tot de klok 5 heit en hij naar huis mag. En als hij weleens opvalt, dan is het omdat-ie iemand bijna de hekken inrijdt. Ook na de etappes is het armoe troef. Het 'Hey Froomey!' heeft plaatsgemaakt voor deze zouteloze quote die ik ergens van 'm las: “I’ve already won the green jersey seven times. If I get one more or lose it, nothing changes for me. It’s a matter of numbers.”

Die drie nietszeggende zinnetjes zeggen ironisch genoeg alles. Peter Sagan staat op standje automatische piloot. En om 'm daar weer vanaf te krijgen, rest er maar één ding: een reset. Een sabattical dus. Peter, je bent nu 30. Ga een half jaar geiten hoeden in India, vissen in Canada, leeuwen temmen in Kenia, surfen in San Francisco, cupcakes bakken in Gasselterboerveenschemond. Weet ik veel. In elk geval iets waarbij geen racefiets betrokken is.

Keer daarna terug als de Peter de Grote die je ooit was. Maak van de nachtkaars die je nu bent weer een knetterend kampvuur. Nog een paar jaar vlammen en je gaat de geschiedenis in als één van de fijnste coureurs ooit. Maak ons en jezelf weer blij.