WK-analyse | De Roglic Rel laat iets ondersneeuwen: de gemiste kans van Mathieu van der Poel

• Primož Roglič
• Wout van Aert
• Mathieu van der Poel

Boos. In België waren ze boos. Op een Sloveen die in een (heel lelijk...) Sloveens truitje reed en niet op kop wilde of kon rijden voor hun Wout in het blauwe Belgische truitje. Hun Wout had in een geelzwart truitje met Nederlandse en Noorse sponsoruitingen erop drie weken lang de ballen uit z'n broek gereden voor de Sloveen met dezelfde sponsors op z'n truitje. En nu hield Primoz Roglic - want over die Sloveen gaat het - zijn ballen binnenboord in de slotkilometers van het WK.

Zo'n relletje kan alleen in het wielrennen - en dat maakt de sport zo fantastisch. 364 dagen in je sponsortruitje, 1 in de landentrui. En toch zitten op die ene dag in de landentrui die 364 in de sponsortrui altijd in het achterhoofd. Zie hier het prachtige hoofdingrediënt voor de discussie die gisteren na het WK losbarstte.

Mijn two cents: Roglic had best een stukje op kop kunnen rijden voor Van Aert - al was het maar met het oog op de toekomst, want na gisteren zal Van Aert, hoe beleefd hij na afloop ook reageerde, toch met net iets minder overtuiging de kastanjes uit het vuur halen voor het klassement van vriend Rogla.

En het excuus dat hij op z'n limiet zat, gaat er bij mij ook niet echt in. Tuurlijk, Roglic zal de meer dan 250 kilometer best gevoeld hebben in de benen (understatement), maar zoals eerder gezegd: de ballen zaten nog keurig in z'n bib. Dan nog, de publiekelijke invierendeling die de Belgische wielervolgers direct na afloop impliceerden, gaan me geloof ik nét wat te ver...

(Belgische wielervrienden, mochten jullie je er beter door voelen: Roglic heeft z'n straf al wel gehad door de Tourzege in minder dan een uur tijd op de meest brute wijze door z'n vingers te zien glippen. Helemaal alleen op de weg, stervend aan het zuurstofgebrek in je benen, iedere kilometer het geel een stukje meer van je lijf losgerukt zien worden door een jongere landgenoot terwijl je door móét blijven trappen; het lijkt me een sadistische lijfstraf die je niemand gunt.)

Maar iets anders dan de Roglic Rel beklijfde, vanuit Nederlands oogpunt, meer bij mij na de medailleceremonie. Het gemiste goud voor Van Aert, schreef het Twitter-account van Sporza bij een link naar een artikel waarin Wuyts zei in zak en as te zitten. Het zette me aan het denken.

Allereerst dacht ik: hmm, beetje weinig respectvol naar wereldkampioen Julian Alaphilippe, die toch echt op eigen kracht wegreed op de klim en in z'n eentje wegbleef - en een vol voor Van Aert koersende Roglic had daar vermoedelijk weinig aan veranderd.

Direct daarna schoten er bij het lezen van de term 'het gemiste goud' vier woorden door m'n hoofd die samen een naam vormden. Mathieu. Van. Der. Poel. Hij was er niet en dus zullen we het nooit weten, maar je hoeft de namen uit de top 10 er maar bij te pakken en de conclusie dat Matje misschien iets te snel het parcours als ongeschikt heeft gekwalificeerd, lijkt gerechtvaardigd. 'Het gemiste goud' gaat misschien wat ver, maar een gemiste kans is het zeker.

En hoe had het dan kunnen lopen? Duik even met me een alternatief wieleruniversum in, waarin Mathieu van der Poel wel naar Imola was afgereisd... Op de steile klim waar Julian Alaphilippe wegreed, had ook VDP niet meegekund. Samen met Wout van Aert hadden ze, als was het de cross in pak 'm beet Ruddervoorde, achter de Fransman aangereden.

Een paar honderd meter voor de meet hadden ze 'm te pakken gehad. Sprinten. Fotofinish. Na een uur studeren kwamen de heren juryleden er niet uit. Zowel Van Aert als Van der Poel wereldkampioen. Een gedeelde regenboogtrui. Een unicum! Niemand had het over Roglic gehad. Iedereen blij.

Michel Wuyts na het gemiste goud van Wout van Aert: "Hoe langer ik hier zit, hoe meer in zak en as ik vertoef".https://t.co/SoX6bYpr7a#wielrennen #WKwielrennen #imola2020 pic.twitter.com/4LvU5I84qn

— Sporza 🚴 (@sporza_koers) September 28, 2020