Column | Wat is dat toch met honden dat ze wild blaffend meerennen met ons wielrenners (tot een hek ze tegenhoudt)

Profwielrenners hebben tijdens bergetappes te maken met mensen die in allerlei kostuums, variërend van een veel te warm berenpak in de brandende zon tot weinig verhullende strings; de idioten die het nodig vinden met de koers mee te rennen zijn van allerlei pluimage.

Wij over de weg krabbelende amateurs hebben te maken met meerenners van een heel andere orde. De dag dat zo'n mafkees zich uitdost om op zondagochtend op dat ene stukje polder waar het altijd loeihard waait een stukje mee te gaan rennen met een pelotonnetje appeltaartfietsers dat amechtig tegen de wind knokt - alhoewel je het ook niet helemaal moet uitsluiten; ze vinden het immers ook een goed idee om bijna naakt of juist met veel te veel kleren zich voor een miljoenenpubliek voor lul te zetten.

Voorlopig zijn het bij ons honden. Na mijn duizenden kilometers fietservaring kan ik zo'n ontmoeting met een viervoeter op een willekeurig erf langs mijn route inmiddels uittekenen.

Ik kom er in een stijl waar Tom Dumoulin nog een puntje aan kan zuigen aanfietsen, zoef langs een erf waar, begrensd door een hek, een hond rustig ligt te chillen op het gras.

De hond merkt mij op. In een fractie van een seconde verandert hij in een soort wolf die zijn oerinsincten voelt bovendrijven: ik moet waken. Hij springt blaffend op en zet een achtervolging in. Een meter of wat later is die korte, maar krachtige eruptie van oerinstinct alweer gedaan. Het hek komt op zijn pad. Hij blaft nog wat na en neemt z'n verlies: alweer verloren van de wielrenner, verdomme!

Ik schrijf specifiek wielrenner, want ik heb het eens in de gaten gehouden en bij bijvoorbeeld elektrisch aangedreven Ab en Toos'en die erop uittrekken houden de honden zich meestal koest. Ze hebben het echt op de wielrenner gemunt dus. Geen idee wat wij honden nou weer hebben aangedaan in de oertijd, maar een interessant fenomeen is het wel.

Als er een hek is dan tenminste. Soms ontbreekt dat, en dan is het een doodeng fenomeen. Vooral als de hond er eentje is van het type Badr Hari, maar dan in viervoetige variant. Ik kan me nog een doldrieste achtervolging herinneren waarbij ik Fabio Jakobsen-achtige wattages nodig had om het beest uiteindelijk - gelukkig nog net niet letterlijk - af te schudden.