Sepp Kuss & Neilson Powless: 'Mijn schoonfamilie zei 'je bent wielrenner, wat betekent dat, verdien je geld?''

Dit verhaal verscheen in onze Tour de France-special van vorig jaar. Je leest het nu in geactualiseerde vorm op onze site. 

Ze zijn weliswaar niet met veel, maar de dertien WorldTour-renners die een Amerikaans paspoort hebben, presteren allen meer dan behoorlijk op het hoogste niveau. Magnus Sheffield en Quinn Simmons zijn toptalenten die allebei al de nodige koersen wonnen.

Maar Sepp Kuss is, zeker na zijn Vuelta-winst de meest aansprekende Amerikaanse renner van het moment. De klimmer maakte in 2018 de stap naar de profs toen hij een contract ondertekende bij Team Jumbo-Visma. Samen met landgenoot Neilson Powless, die uiteindelijk minder op zijn plek bleek en na twee jaar terugkeerde naar een Amerikaanse ploeg: EF Education-EasyPost.

In dienst van die ploeg won Powless Clásica San Sebastián, werd hij vijfde op het wereldkampioenschap in Leuven, eindigde hij achtste in Luik-Bastenaken-Luik en maakte dit voorjaar indruk in de Vlaamse klassiekers. Deze Tour rijdt hij na twee dagen in de bollentrui.

Hoewel ze een ander pad hebben gekozen, dragen ze beiden bij aan de toekomst van de wielersport in de Verenigde Staten. We vroegen ze naar het ontstaan van hun passie, de bekentenis van Armstrong en hun doelen voor de toekomst.

Prille begin

KUSS: “Waar ik ben opgegroeid, in Durango, is fietsen best een populaire sport. Vooral mountainbiken. Het is normaal dat je fietst, zeg maar. Normaler zelfs dan voetbal of American football. Voor mij was de introductie met de wielersport dus vrij ongedwongen. Durango heeft een goede wielerclub en daar ben ik gestart. Het is belangrijk dat je op die leeftijd goede mentors hebt en dat je vrienden hebt waarmee je je passie kunt delen. Dat had ik gelukkig.”

POWLESS: “Ik ben geboren in Eglin, Florida. Mijn vader zat bij de luchtmacht en ik kwam ter wereld op een Air Force basis daar. Dat is best normaal als een ouder militair is. Later werd mijn vader herplaatst en kwamen we terecht in Californië. Toen ik een jaar of vijf was, stopte hij. We zijn in Californië gebleven. Ik kom van tussen Sacramento en Lake Tahoe. In dat gebied is een gemeenschap van atleten. Er zijn veel triatlons, mountainbikekoersen en ook wegwedstrijden. Het is een heel actieve gemeenschap."

"Mede door het goede weer het jaar door. Ik weet dat Laurens ten Dam een jaar in Californië heeft gewoond, maar dat was best een stukje van mijn woonplaats vandaan. Hij woonde meer richting de kust. Mijn ouders waren beiden triatleet en ik heb ook van alles gedaan in mijn jeugd. Ik zwom, fietste, deed aan hardlopen, maar ik heb ook gevoetbald, gebasketbald en gebokst. Ik merkte alleen al snel dat hardlopen en wielrennen me het beste lagen."

KUSS: “Ik was nooit goed in balsporten, maar heb nog wel een tijdje aan ijshockey gedaan. Dat is de meest traditionele sport die ik beoefende. Verder was het vooral skiën, kajakken, fietsen en hardlopen."

POWLESS: “Op de middelbare school ben ik wielrennen en hardlopen gaan volgen. Toen ik ouder werd, realiseerde ik me dat je van wielrennen een carrière kon maken. Ik begon wedstrijden te rijden op de mountainbike en op de weg. Zo ben ik doorgegroeid naar meedoen aan World Cups voor jeugdrenners. Maar als je op de mountainbike niet de beste bent, is het moeilijk om ervan te leven. Daarom besloot ik vol voor wegwielrennen te gaan. Als ik geen wielrenner was geweest, was ik waarschijnlijk voor hardlopen gegaan."

"In mijn laatste jaar op de middelbare school had ik contact met verschillende universiteiten over een studiebeurs. Als het in beide sporten niet was gelukt, dacht ik erover na om net als mijn vader bij de luchtmacht te gaan, maar gelukkig heb ik die keuze niet hoeven maken. Een studiebeurs voor wielrenners wordt ook wel aangeboden, maar alleen door een aantal kleine universiteiten. Die schooljaren zijn voor een wielrenner ook zo belangrijk om ervaring op te doen in internationaal verband."

"Als ik ging trainen, voelde het of ik in de voetsporen van Greg lemond trad."

Populariteit Amerika

KUSS: "Hoe populair de wielersport is, hangt ervan af in welk gebied je bent. In sommige delen zijn mensen meer geïnteresseerd in wielrennen. Niet zoals in Europa, maar wel een stuk meer dan in andere delen van de Verenigde Staten. Dat merk je bijvoorbeeld aan hoe automobilisten reageren op fietsers. Dat kan na twee uur fietsen heel anders zijn. Tijdens de dominante jaren van Lance Armstrong kende de wielersport uiteraard een piek. Dat nam toen een tijdlang af en nu wordt het weer populairder. Races zijn ook interessant om te volgen tegenwoordig en er zijn goede Amerikaanse renners waarvoor de fans kunnen juichen."

POWLESS: "Mijn vader keek in de zomer iedere ochtend naar de Tour de France. Vanaf een jonge leeftijd wist ik al iets van de wielersport. Alleen realiseerde ik me helemaal niet dat er nog meer wedstrijden waren in Europa, haha. Wel hadden we in die tijd de Ronde van Californië. Die begon of eindigde vaak in Sacramento en op die dag ging ik vroeger van school weg om de race te kunnen zien. Natuurlijk keek ik in die tijd op tegen Armstrong. Hij was de Amerikaan die alles won. Daarna ben ik ook begonnen met boeken te lezen over Greg LeMond. Ik raakte geïntrigeerd door hem, want hij trainde vaak in hetzelfde gebied als waar ik ben opgegroeid. Als ik ging trainen, voelde het of ik in zijn voetsporen trad."

KUSS: "Buiten de Tour de France om zijn alle andere koersen moeilijk te volgen voor Amerikanen. Als ik zeg dat ik de Tour de France heb gereden, zeggen mensen: ‘Oh, dan moet je wel echt goed zijn.’ Het blijft een moeilijke sport om uit te leggen aan mensen die de nuances niet kennen tussen een professionele en recreatieve fietser."

POWLESS: "Toen ik mijn vrouw ontmoette, wist haar hele familie niets van wielrennen. Ze wilden allemaal zeker weten of ik voor haar kon zorgen. Ze zeiden: ‘Je bent wielrenner, maar wat betekent dat? Verdien je geld?’ Dat was heel grappig. Op een paar mensen in de fietswinkel na snapt niemand de sport. Als ik terug ben in de Verenigde Staten, dan ben ik ook écht even uit de wielersport. Dan is wielrennen niet meer mijn identiteit. Ik zie dat als

een voordeel, want dat houdt alles in perspectief. Mijn schoonouders snappen de sport inmiddels beter, hoor. Nog niet ieder aspect, maar ze begrijpen bijvoorbeeld wel dat wielrennen geen individuele sport is."

KUSS: "Toen ik een rit won in de Tour de France vorig jaar, kreeg ik meer aandacht dan ik had verwacht. Dat komt ook doordat je als wielrenner in een kleine wereld leeft en je de signalen verliest wat het betekent voor fans in je land. Ik kreeg veel positieve feedback op die overwinning."

POWLESS: "Ik won de Clásica San Sebastián vorig jaar en werd vijfde op het wereldkampioenschap in Leuven. Mijn prestaties kregen aandacht in wielergerelateerde media, maar als ik terugga naar Sacramento weet niemand wie ik ben hoor. Dat zou anders zijn als ik de Tour de France win. Het is de enige race die écht aantrekkingskracht heeft op de meerderheid. Het boeit Amerika alleen als je de beste bent in de allergrootste koers. Ik weet dus wat me te doen staat als ik herkend wil worden op straat, haha."

"Mijn schoonfamilie zei: 'je bent wielrenner, maar wat betekent dat? verdien je geld?'"

Lance Armstrong

KUSS: "Ik word nog regelmatig herinnerd aan het tijdperk Armstrong. Aan de dopingjaren dus. Mensen die heel vast zijn in hun geloof, zeggen dat wielrenners nog steeds zo zijn als in die jaren. Dan is het moeilijk om mensen te overtuigen dat de sport van nu anders is vergeleken met toen. De bekentenis van Armstrong en andere voormalige-toppers heeft natuurlijk een enorm effect gehad op de populariteit van de sport. Mensen verloren hun geloof in een schone sport. Alleen is de omgeving nu totaal anders.”

POWLESS: "De val van Armstrong herinner ik me niet heel goed. Ik weet nog dat mijn vader héél teleurgesteld was. Mijn vader had op hetzelfde moment kanker als Armstrong het had. Hij werd door Armstrong geïnspireerd om terug te komen en zelf weer te gaan sporten. Het was een deceptie toen hij hoorde dat Armstrong de boel had belazerd. Armstrong heeft vreselijke dingen gedaan, maar ik heb mezelf de vraag weleens gesteld wat het Amerikaanse wielrennen had voorgesteld als Armstrong er niet was geweest."

Lees op de volgende pagina verder over Armstrong en hoe het voor Kuss en Powless was om naar Europa te verhuizen en daar te koersen

"Ondanks dat hij valsspeelde, was het minder populair geweest dan het nu is. Ik denk niet dat ik zonder Armstrong wielrenner was geweest. Het was een teleurstelling, maar ook een moment van ontwikkeling. Een wake-up-call dat iedereen menselijk is en dat je geen mens kunt verafgoden. Ik ben blij met het moment dat ik prof ben geworden. Ik was in staat te strijden op een gelijk speelveld. Het voelt alsof het een totaal andere sport is dan de sport waarover ik vijftien jaar geleden hoorde. Voor Sepp vorig jaar een etappe won, stonden we tien jaar droog in de Tour de France."

"Het is moeilijk te zeggen of dat door Armstrong zijn bekentenis komt, maar als hij niet was teruggekeerd in 2009 en 2010, dan waren er nu waarschijnlijk twee of drie WorldTour-wedstrijden in ons land en nog meer profploegen. De grote sponsors die Armstrong meebracht, stapten eruit. Meer geld en investeringen zorgen voor meer teams en meer jong talent. Tegen dat talent kan ook de volgende generatie weer opkijken."

"Mijn vader had op hetzelfde moment kanker als Lance Armstrong, het was een deceptie toen hij hoorde dat Armstrong de boel had belazerd."

Verhuizen naar Europa

KUSS: “Ik zou het prachtig vinden als ik verder kan bijdragen aan de ontwikkeling van de wielersport in de Verenigde Staten. De beste manier is om te laten zien welk pad ik heb afgelegd. Het laat zien dat er meer manieren zijn om prof te worden dan de geijkte manier via internationale wegwedstrijden in de jeugd. In iedere koers die ik rijd, staat wel een aantal Amerikanen aan de start. En er zitten er meer aan te komen. Colby Simmons van de opleidingsploeg van Team Jumbo-Visma bijvoorbeeld. Hij is het broertje van Quinn en is zeer getalenteerd. Ik heb niet veel contact met hem, maar ik denk dat het alleen al helpt dat hij ziet dat ik het kan in de WorldTour. Dat ik een soort referentie voor hem ben.”

POWLESS: “Veel Amerikanen doen het goed momenteel. Er zijn weinig matige Amerikaanse wielrenners bij de profs, zeg maar. Dat is zowel een positieve als negatieve ontwikkeling. Negatief dat we niet met veel zijn, maar positief dat de Amerikanen die deel uitmaken van de WorldTour bijna allemaal kunnen winnen. En dan zijn er ook nog enorme talenten gestopt, zoals Adrien Costa en Geoffrey Curran."

"Het leven in Europa is niet voor iedereen weggelegd. Het is zwaar om vrienden en familie achter te laten. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn vrouw. Het vraagt enorme toewijding. Je moet alles zelf uitvogelen, een nieuwe gemeenschap creëren. Het is een nog zwaardere sport voor ons dan voor Europeanen. Dat is misschien ook de reden dat de Amerikanen die prof zijn op het hoogste niveau zo goed presteren. We zijn volledig toegewijd aan de wielersport."

KUSS: “Natuurlijk heb ik me moeten aanpassen aan het leven in Europa, maar het was niet iets waarover ik me heel erg druk maakte. Ik was al gewend om van huis te zijn en ik hou ervan om te reizen en nieuwe plekken te ontdekken. Ik heb nooit heimwee gehad, want ik zag het juist als een nieuw en mooi avontuur.”

POWLESS: “Ik voel me nu comfortabel in mijn woonplaats Nice, maar de eerste paar jaar had ik veel heimwee. Ik moest zeker één à twee keer per jaar tijdens het seizoen terug naar de Verenigde Staten om mentaal te resetten en mijn familie weer te zien. Nu ik ouder ben en meer volwassen, wil ik kunnen zorgen voor mijn vrouw en later eventueel mijn kinderen. Ik zal volwassen en sterk moeten zijn.”

KUSS: “Koersen in Europa is ook heel anders. In de Verenigde Staten zijn de wegen al totaal verschillend. Veel breder. De races die er zijn, zijn veel minder lastig. Het is moeilijk om in de Verenigde Staten eenzelfde dynamiek te creëren als in Europa. Het was dan ook een enorme aanpassing voor me. In de eerste koersen was ik niet goed, maar het belangrijkste was om te leren van mijn fouten en ervaring op te doen."

"Ik heb ook een jaar voor Rally Cycling gereden. We kregen alles wat we nodig hadden, maar in de Europese teams zitten mensen met veel meer ervaring in de sport. Dat maakte een enorm verschil toen ik bij Team LottoNL-Jumbo tekende. Ik heb veel opgestoken van Robert Gesink, en ook van Jos van Emden. Maar eigenlijk kan ik van iedereen leren. Ook van jonge renners die hun hele jeugd koersen hebben gereden in Europa. En ik blijf leren bij de ploeg. Het was vorig jaar ook geen moeilijke keuze om mijn contract te verlengen."

"Ik heb heel veel opgestoken van mannen als Robert gesink en jos van emden."

Team Jumbo-Visma

POWLESS: “Ik ben na twee jaar weggegaan bij Jumbo-Visma en ik moet zeggen dat de culturele verschillen een van de redenen waren. Veel dingen zijn makkelijker geworden nu ik voor EF Education-EasyPost rijd. Omdat het een Amerikaanse ploeg is regelen ze mijn belastingen, organiseren mijn pensioen, ik hoef niet meer om te kijken naar mijn verzekeringen. Bij Jumbo-Visma was het ook goed geregeld en ze gaven me daar alles wat ze me konden geven, maar ik had veel omkijken naar randzaken. Nu kan ik me nog meer focussen op het sportieve aspect van de sport."

"Ik vond het bij Jumbo-Visma mooi om te zien hoe het management de Nederlandse identiteit probeerde te beschermen. Het was een fijne werkomgeving, maar ik was misschien te jong om zo’n cultuuromslag mee te maken. De ploeg liet me enorm welkom voelen, maar het cultuurverschil was te groot voor me. Ik sprak geen Nederlands, al probeerde ik het wel. Het kostte me mentaal veel energie om de gesprekken te proberen volgen. De ploeg is geweldig, maar ik voelde dat ik een voor mij meer comfortabele cultuur om me heen nodig had."

KUSS: “Ik geef toe dat het soms best lastig is om helper te zijn in de grootste koersen, maar het is een rol waar ik ook veel plezier uithaal. Het is een eer voor me om de beste renners van het peloton bij te staan. Ik voel me heel comfortabel en heb mijn weg gevonden in de ploeg. We passen goed bij elkaar en ik krijg eigen kansen. In iedere race zonder de grote leiders is er ruimte om mezelf te laten zien. Als je sterk genoeg bent bij Team Jumbo-Visma, is er altijd de kans om je te meten met de beste renners in koers.”

POWLESS: “Ik krijg veel ruimte bij de ploeg. Het is naïef, maar iedere wielrenner heeft een droom. Voor mij is dat het winnen van de Tour de France. Laten we alleen beginnen met een etappe, haha. Mijn persoonlijke doel is om competitief te worden in koersen van één week, maar tegelijkertijd begin ik ook steeds meer te voelen voor eendagswedstrijden. In de Waalse Pijl en Luik- Bastenaken-Luik presteerde ik goed, terwijl ik vanwege ziekte pas weer twee weken in training was."

"Vervolgens ging ik naar Romandië en daar was ik goed in de etappes in de stijl van de Ardennenklassiekers, maar in het hooggebergte had ik moeite om een groep van vijftien te volgen. Die eenweekse koersen worden misschien moeilijkere doelen dan de eendagswedstrijden. In Luik werd ik achtste, terwijl ik niet op mijn best was. Drie weken ervoor kon ik niet eens diep ademhalen. Ik had in topvorm de aanval van Remco Evenepoel misschien kunnen volgen, maar hij bleef gaan en uiteindelijk was hij gewoon de beste. De eendagswedstrijden gaan goed, maar wat betreft mijn klassementsambities moet ik alles nog beter op een rijtje krijgen.”

KUSS: “Ik heb ook de ambitie om klassementen in grote rondes te rijden, maar het is niet waar ik me enkel op focus. Niet veel mensen in de Verenigde Staten hebben mijn achtste plaats in de Vuelta a España vorig jaar meegekregen, maar voor mijzelf was het een goede test om te zien waar ik zou kunnen eindigen in de toekomst. Maar komende Tour de France zal ik de kopmannen weer bijstaan.”

"Ik geef toe dat het soms best moeilijk is om alleen helper te zijn in de grootste koersen."

POWLESS: “Het is mijn doel om de komende Tour de France een etappe te winnen en om Rigoberto Urán te helpen. Ik ben niet iemand die zomaar tijd gaat verliezen, tenzij de ploeg het specifiek tegen me zegt. Het is een lastige eerste week met de kasseien en eventuele waaiers. Er is geen stress voor me dat ik koste wat het kost geen tijd mag verliezen. We zien wel hoe het gaat in de eerste week.”

Dit verhaal verscheen in onze Tour de France-special van vorig jaar. Je las het nu in geactualiseerde vorm op onze site.