Column | Toon Aerts is slachtoffer van de donkerste periode uit de wielergeschiedenis

Het lijkt er op dat Toon Aerts nog even zijn fiets aan de kant mag zetten. En daar mag hij Armstrong en zijn kompanen voor bedanken.

Columns Jasper Vandecasteele 29 dec. 2022 | 20:12

Twee jaar schorsing. Dat is het voorstel dat de UCI aan Toon Aerts voorlegde naar aanleiding van zijn positieve dopingtest. Dat de aangetroffen hoeveelheid letrozole metabolite verwaarloosbaar klein en niet-prestatiebevorderend is, overtuigde de heren van de UCI niet om de renner vrij te spreken. Erger nog, ze erkennen dat Aerts niet de intentie had om doping te gebruiken. Daarom kreeg hij 'slechts twee jaar schorsing' in plaats van de gebruikelijke vier jaar opgelegd.

Armstrong tijdperk

Waarom Toon Aerts dan zo hard aangepakt wordt? Daarvoor moeten we terug naar de donkerste jaren uit de wielergeschiedenis: het dopingtijdperk, Armstrong tijdperk of de 'EPO era'. Tussen 1999 en 2005 won 'The Boss' zeven keer op rij de Tour. Zeges die hem in 2012 afgenomen werden vanwege het gekende dopingverhaal.

Wie dan wel die Touredities won? Niemand. Op de erelijst van de Ronde van Frankrijk vinden we geen winnaar terug tussen 1999 en 2005. Nummer twee, drie, vier, vijf... allemaal werden ze verdacht van het gebruik van verboden prestatiebevorderende middelen en niemand kreeg achteraf de eindzege toegekend. EPO, cortisonen, groeihormonen en bloedtransfusies, waren naast pasta en water dagdagelijkse kost in die tijd. US Postal renner Tyler Hamilton verklaarde ooit in een interview dat 85% van het peloton gedopeerd rond reed.

De straffen in die tijd waren een lachertje. Al in 1999 werd Armstrong tijdens de Tour betrapt op Cortisol. Hoe gek het ook mag klinken, hij kwam er vanaf met een achteraf gefabriceerd doktersattest voor zadelpijn. En niet alleen het peloton reed verziekt rond. Ook bij de UCI en de antidopingautoriteiten was corruptie schering en inslag.

Keerpunt

In 2012 zakte de grond onder Armstrong's voeten weg. Het Amerikaans antidopingagentschap publiceerde een vernietigend 200 paginas tellend rapport, inclusief bewijsmateriaal en getuigenissen van ploegmakkers, dat zijn jarenlange dopinggebruik aantoonde. Kort erna ontnam de UCI de Amerikaan al zijn Tourzeges.

Toen Armstrong op 13 januari 2013 de wielerwereld shockeerde door zijn dopinggebruik op de nationale televisie toe te geven, werd de zwarte bladzijde uit de wielergeschiedenis omgeslagen. Het wielrennen zou vanaf dan een schone sport zijn en dat blijkt op heden ook zo te geschieden, althans dat geloven we toch. Want dat dachten we in het Armstrong tijdperk ook, waarna bleek dat het peloton ons goed liggen had.

Het wantrouwen zal nooit meer verdwijnen. Dat is de schade van het Armstrong tijdperk. En dat mag Toon Aerts nu aan den lijve ondervinden. De UCI kent geen genade meer, ook niet bij een verwaarloosbare en niet-prestatiebevorderende substantie. Doping heeft geen plaats meer in het huidige wielrennen, Armstrong en zijn handlangers zijn voor het leven verbannen uit de wielersport en de regels zijn ultrastreng.

Columns