Openhartige Jan Willem van Schip: 'In het peloton is er niemand die zegt dat hij het leuk vindt dat ik er ben'

Op het afgelkopen Super WK in Glasgow veroverde Jan Willem van Schip op fantastische wijze goud in de koppelkoers met z'n baanmaatje Youri Havik. Toen werd al duidelijk dat de excentrieke geboren Schalkwijker het heel moeilijk had de afgelopen jaren.

Leven af en toe geen aanrader

Hij was direct na afloop van het goud openhartig tegen de camera's van de NOS. Zei dat het leven voor hem af en toe 'nog steeds geen aanrader is'. Het zegt alles over het mentale diepe dal waar hij doorheen ging. Veel had te maken met zijn sportieve leven.

In een uitgebreid interview met Trouw vertelt hij hoe hij de afgelopen jaren 'langzaam naar de kloten ging'. Hij wilde presteren op de baan én op de weg. Dat bleek lastig te combineren op topniveau. Daar kwam nog bij dat Van Schip zich niet geaccepteerd voelt in het wegpeloton. Hij is daar 'die vreemde jongen met z'n gekke stuurtjes'.

Het zegt genoeg dat hij jarenlang maar heel moeilijk een contract kreeg. Eigenlijk gaf alleen Roompot hem een kans op een wat hoger niveau, terwijl Van Schip bijvoorbeeld toch de Ronde van Drenthe en een rit in de Baloise Belgium Tour won, en zich ook meer dan eens liet zien in Vlaamse semiklassiekers als Gent-Wevelgem.

Graeme Obree

In het Wageningse huis waarin Jan Willem van Schip woont - eerder met zijn beste maat Taco van der Hoorn, die nu in Andorra woont - hangt een poster van Graeme Obree. De Schot die in de jaren '90 met heel bijzondere fietsen werelduurrecords bijeen reed en ook op de weg innovatief probeerde te zijn, is het grote voorbeeld van Van Schip.

Niet alleen vanwege die sportieve innovaties waar ze allebei eerste om uitgelachen werden - Van Schip reed al heel lang met een smal stuurtje, nu is het naar binnen zetten van de shifters gemeengoed in het peloton - maar ook omdat de Schot niet geaccepteerd werd in het - toen nog veel conservatievere - wielerwereldje.

Tekst gaat verder onder de advertentie

'Anders zijn is teringmoeilijk'

"Daarin voel ik mij ook een Obree. In het peloton is er niemand die zegt dat hij het leuk vindt dat ik er ben. Dat hoor ik nooit. Ik voel me niet welkom. Laatst kreeg ik van een wildvreemde een bericht: ‘Anders zijn is gewoon teringmoeilijk.’ Dat is het. Dat slaat de spijker op zijn kop. Als ik het lees, word ik er blij van. Het zegt precies waar ik mee worstel."

Dat anders zijn dan het gros van het wegpeloton heeft er in ieder geval voor gezorgd dat zijn liefde voor het wegwielrennen een beetje bekoeld is. Hij heeft het van zich af moeten schudden.

"Of ik nog houd van wegwielrennen? Goede vraag, weet ik niet zo goed. Ik kan inmiddels wel gelukkig worden zonder de weg. Dat voelt als mijn mooiste overwinning, meer dan de wereldtitel. Leuk dat ik die heb, maar ik vind het nog leuker dat ik kan zijn wie ik ben. En dat het na al die jaren weer goed met me gaat."