Hoe Demi Vollering de beste wielrenster ter wereld werd: 'Na vier uur was ik helemaal gesloopt, maar volgende dag stapte ik fluitend uit bed'

In ons magazine maakten we eerder een portret van Demi Vollering, die we na haar zeer succesvolle 2023 met recht de beste wielrenster ter wereld kunnen noemen - al is ploeggenote Lotte Kopecky een geduchte concurrent voor die eretitel. Je leest het uitgebreide portret dat in het magazine stond nu hier op onze website. 

Snelle herstel in de Ardennen

Terwijl Nederland met Marianne Vos, Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten de zeges aaneen bleef rijgen de voorbije tien jaar, werd tegelijkertijd regelmatig de vraag opgeroepen: wat als de gouden generatie stopt met wielrennen? Natuurlijk, de talenten stonden op dat moment nog steeds in de rij, maar zouden ze zó goed zijn als de Nederlandse toppers van het afgelopen decennium?

Ineens was Demi Vollering daar in 2019. In haar eerste jaar voor Parkhotel Valkenburg reed ze naar een zevende plaats in de Amstel Gold Race, derde plek in Luik-Bastenaken-Luik en winst in de Giro dell’Emilia. Dat voor iemand die nog niet lang daarvoor was overgestapt van de ijzers naar de fiets.

In 2020 vertelde Vollering tegen Wieler Revue over het begin van haar wielerloopbaan, waar ze als kind al van droomde, maar die op de middelbare school door andere interesses op een laag pitje was komen te staan. “Pas rond mijn zestiende ben ik begonnen met het rijden van koersen. Lange tijd zonder trainer, want ik schaatste nog en daar lag honderd procent mijn focus. Ik begon gedurende het seizoen meestal pas rond april met fietsen.

"Het balletje is gaan rollen toen ik verkering kreeg met mijn huidige vriend (Jan de Voogd, red.), die toen als elite zonder contract fietste. Ik ben met hem naar de Ardennen geweest. Ik kon hem weliswaar niet bijhouden en was na vier uur helemaal gesloopt, maar de volgende dag stapte ik fluitend uit bed. Door dat snelle herstel zag mijn vriend een goede wielrenster in me. Hij zei tegen me dat ik het schaatsen moest opgeven. Soms grapt hij dat hij dat beter niet had kunnen zeggen, want inmiddels rijd ik hem eraf, haha.”

Van schaatsster naar wielrenster

In datzelfde jaar werkte Vollering nog als bloemiste, maar in 2018 verschuift haar leven langzaamaan naar de wielersport als ze gaat koersen voor de topamateurs van Swabo Ladies, waar ze een internationaal programma kan rijden en bovendien voor het eerst met een trainer gaat werken. Ze zet grote stappen en ook bij de mensen van Swabo Ladies valt haar herstelvermogen op.

“Ik ben sowieso veel bezig met herstellen. Rekken en strekken, maar ook door bezig te zijn met slaap”, vertelde ze in 2020. “Alleen daarmee kom je al ver. Mijn duurvermogen is een wapen, want als schaatsster was ik ook iemand van langere afstanden. In Erfurt heb ik weleens tegen Francesca Lollobrigida geschaatst, maar toen werd ik flink eraf gereden, hoor."

"De kans was klein dat ik het als schaatsster had gered. Nu ben ik er blij mee, want wielrennen is veel leuker om te doen. Lekker bezig zijn in de buitenlucht en daarbij kom ik ook nog uit een wielerfamilie, want mijn nicht Nancy van der Burg was ook prof en mijn neef Joost van der Burg heeft aan de Olympische Spelen van Rio de Janeiro meegedaan als baanwielrenner.”

Snel groeien

In 2019 rijdt Vollering voor het eerst de grootste koersen ter wereld. In haar eerste seizoen bij Parkhotel Valkenburg staat ze er meteen en wordt ze verrassend derde in Luik-Bastenaken-Luik. Een jaar later vertelt ze dat La Doyenne haar favoriete koers is.

“Toen ik daar in 2019 op het podium eindigde, was ik zo trots. Mijn groei is snel gegaan. Ik ben heel tevreden bij Parkhotel Valkenburg, maar ik zal in de toekomst zeker nog een stap zetten naar een grotere ploeg. Ik kan nog veel winst boeken en verwacht de stijgende lijn erin te houden de komende jaren. Ik ben dit jaar weer sterker geworden. Ik kan het aan mijn trainingen zien, maar wil het nu ook dolgraag in wedstrijden showen.”

Zwitserland

Als Vollering praat, hoor je onmiskenbaar haar Rotterdamse tongval. Toch woont ze een groot deel van het jaar in Zwitserland. Een verhuizing die haar geen windeieren heeft gelegd als wielrenster. Het is de ideale uitvalbasis om in uitdagend terrein te kunnen trainen.

“In 2018 verhuisde mijn vriend naar Zwitserland. Eerst woonde hij in Luzern. Dat ligt centraal in Zwitserland en van daaruit kon ik gemakkelijk het hooggebergte in”, vertelt Vollering, die op sociale media graag haar leven deelt met haar volgers. Regelmatig zet ze foto’s online als zij en haar vriend op pad zijn met een camperbusje.

“We wonen nu in Basel-Landschaft, en dat lijkt meer op de Ardennen. Alleen dan nog iets heftiger qua zwaarte en lengte van de klimmetjes. Hoe dan ook kan ik in Zwitserland beter trainen dan in Nederland, haha.”

Het begon allemaal bovenop de Redoute

De volgende stap in haar loopbaan zet Vollering in 2021 als ze tekent bij het grote SD Worx. Onder de vleugels van onder andere Anna van der Breggen leert ze meer en meer over het vak van wielerprof. In Luik-Bastenaken-Luik komt dat wel héél letterlijk tot uiting. Van der Breggen zet zich in de finale op kop en leidt haar troonopvolgster naar haar eerste monumentale zege.

Nota bene in Luik-Bastenaken-Luik, waarover ze in 2021 andermaal met grote liefde over praat in gesprek met Wieler Revue. “Daar is het allemaal begonnen.” Nog voor ze ‘ontdekt’ werd door haar vriend ging ze namelijk eens met vriendinnen naar de Ardennen om te fietsen.

“Lekker een weekendje kamperen en fietsen. Uiteindelijk fietsten we maar vijftig kilometer, maar we belandden wel bovenop de Redoute. Een van mijn vriendinnen merkte op hoe gaaf het was dat de mannenwedstrijd daar ieder jaar overheen ging. Dat zag ik ook wel zitten, al was er toen nog geen vrouwenwedstrijd.”

Van bloemiste naar topwielrenster

Van bloemiste naar topwielrenster in een paar jaar. Voor Vollering zelf kwam haar ontwikkeling ook onverwachts. Althans, in elk geval de snelheid ervan, zo vertelde ze twee jaar geleden in Wieler Revue.

“Ik maakte elk jaar met mijn trainer een lijst met doelen voorafgaand aan het seizoen. Daar nu op terugkijkend leken dat soms zulke stomme doelen, want bij Parkhotel Valkenburg ging het gelijk zo snel dat ik mijn doelen heel snel naar boven heb moeten bijstellen. Ik had niet durven dromen dat veel van de doelen die ik mezelf stelde al binnen vier jaar zouden uitkomen.”

Later in 2021 schrijft Vollering ook La Course bij op haar erelijst, terwijl ze vorig jaar de beste was in onder meer de Brabantse Pijl en Ronde van Baskenland. Op het WK in Wollongong gold ze als een van de favorieten, maar moest ze verstek laten gaan door een coronabesmetting. De eerste jaren bij SD Worx zijn er om toe te werken naar het doel om de beste wielrenster ter wereld te worden.

Daarvoor zit ze bij SD Worx uitstekend op haar plek. “Ik leer kleine, maar erg nuttige dingen van de andere rensters. Aan het eind van de training deden we steeds een paar korte sprintjes omdat je dan sneller herstelt bijvoorbeeld. Maar het belangrijkste wat ik geleerd heb is om mezelf rustig te houden tijdens de koers”, zei ze in 2021.

“Dat is iets wat Anna van der Breggen goed kan en ik vind dat vaak juist nog moeilijk. Ik zit soms zo in mijn focus dat ik eigenlijk een beetje van de wereld ben. Blijven nadenken is een van de belangrijkste dingen en dat vind ik soms nog lastig.”

Battle met Annemiek

Hoewel Vollering in 2021 vertelt dat ze al een stuk rustiger in koers is, betekent dat niet dat ze al is waar ze wil zijn. Ze wil de dominante factor zijn in het peloton, maar botste tot en met vorig jaar op een sterkere Annemiek van Vleuten. Het gaat haar niet in de koude kleren zitten als ze haar ervaren landgenote keer op keer ziet winnen, vertelde ze in 2023 tegen de NOS.

“Vorig jaar hikte ik er een beetje tegenaan, maar dit jaar heb ik een stap gezet. Ik ben wéér beter geworden. Qua kracht, maar zeker ook op mentaal vlak. Dat zorgt ervoor dat ik er nu niet tegenaan hik, maar dat ik nu de hele tijd raakschiet.”

Dat blijkt in het voorjaar als ze in Strade Bianche haar ploeggenote Lotte Kopecky verslaat, ze bovenop de Cauberg wegrijdt in de Amstel Gold Race en ze in de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik ook de beste blijkt.

Het moment dat ze het stokje definitief overpakt van Annemiek van Vleuten is echter tijdens de Tour de France Femmes. In de enige échte bergetappe, die naar de Tourmalet, is er niemand die ook maar bij haar in de buurt kan blijven. Een dag later stelt Vollering in de tijdrit op dominante wijze de eindzege veilig. Op fysiek en mentaal vlak is ze volledig in balans.

“Ik merkte dat ik na de klassiekers van 2022 teleurgesteld was. De battle met Annemiek vond ik soms lastig. Vorig jaar was ik gewoon nog niet sterk genoeg om bij Annemiek te blijven. Daar kan je tijdens wedstrijden soms heel zenuwachtig van worden. Ik dacht: Annemiek gaat dadelijk op die klim, ik moet bij haar blijven. Daar keek ik soms erg tegenop in de koers. Dan draaide mijn maag al een klein beetje om. Ik heb nu geleerd om dat aan de kant te zetten. Veel meer op mezelf te vertrouwen en mijn eigen koers te rijden.”

Nog steeds een ontdekkingstocht

Je zou het haast vergeten na haar dominante 2023, maar Vollering is nog steeds een renster die het qua ervaring aflegt tegen veel van haar concurrenten. Ze ontdekt nog steeds wat werkt voor haar en wat niet.

“Het helpt dat ik meer durf te vertrouwen op mijn eigen kracht. Ook op trainingen durf ik meer uit te zoeken waarvan ik beter word, en wanneer ik trainingen wel of niet moet doen. Soms voel je je niet goed genoeg voor een training en normaal deed ik hem dan alsnog. Dan had ik gewoon een harde kop en dacht ik: in de wedstrijd ben je ook weleens moe."

"Maar soms ben je écht moe en kan je beter je trainingsblok een keer niet doen. In koers probeer ik mijn gedachten te verzetten en probeer ik te focussen op mijn ademhaling. Goed inademen, goed uitademen en de hele tijd het grote doel in mijn hoofd houden.”

Na dit jaar wordt Vollering in één adem genoemd met de grote Nederlandse rensters uit de geschiedenis, zoals Vos, Van Vleuten en Van der Breggen.

“Al heb ik wel doorgehad dat ik niet moet proberen een kopie van iemand als Anna te zijn”, vertelde ze tegen de NOS. Eerder had ze ook met Wieler Revue al gesproken over de vergelijkingen met haar ploegleidster. “Uiteindelijk blijven we toch twee verschillende rensters. Als ik alles kan bereiken wat Anna heeft bereikt, dan zou ik daar natuurlijk hartstikke tevreden mee zijn. Daar zou ik zo voor tekenen.”

Vollering is na haar geweldige 2023 in elk geval hard op weg om eenzelfde erelijst als Van der Breggen bijeen te fietsen.