William van Peer, de kleinzoon van Wim van Est én de grootste wielerkenner van Nederland

In onze seizoengids zoekt Louis Bovee de kleinzoon van oud-wielrenner en legende Wim van Est op. Dat is William van Peer, een bijzondere man die alles over wielrennen weet. Louis diept ook no wat persoonlijke herinneringen op aan Van Est. De hele seizoengids lezen? Bestel 'm hier! 

Er loopt in ons land niemand rond met meer feitenkennis over wielrennen dan William van Peer, een 47-jarige belastingadviseur uit het wielerdorp Sint Willebrord. Als je hem vraagt wie de eerste etappe van de Tour de France 1953 of die van 1957 won, schudt hij de antwoorden zo uit zijn mouw.

De liefde voor de sport op de fiets met het kromme stuur heeft hij van zijn opa Wim van Est die hem meenam naar de Acht van Chaam. Apetrots was hij toen hij zag hoe deze legendarische coureur tot de verbeelding sprak en dat de mensen zoveel voor hem applaudisseerden.

”Mijn opa was een schat van een man,” zegt William. ”Hij maakte geen onderscheid tussen mensen, iedereen was voor hem gelijk. Opa staat te boek als de eerste Nederlandse gele truidrager. Hij mocht daar niet lang van genieten, want hij viel in het ravijn van de Col d’Aubisque. Hij is 80 jaar geworden, de laatste jaren leed hij aan Alzheimer, een vreselijke ziekte. We hebben hem bijna tot zijn overlijden in 2003 thuis verzorgd.”

De kleinzoon van IJzeren Willem attendeert auteurs van wielerboeken op ’fouten’ in hun geschriften. ”Ik ben daar scherp op. Feiten moeten kloppen,” stelt hij.

Anekdote over Wim van Est

Ook mij interesseert Wim van Est. Jaarlijks bezocht hij één keer mijn ouders, altijd tussen Kerst en Oud en Nieuw. Als klein kind luisterde ik in de keuken ademloos naar zijn monologen. Hoe het mijn vader en moeder verging, vroeg hij nooit.

Ik herinner me tevens dat de organisatie van de ronde van mijn geboorteplaats Stampersgat mij benaderde voor een sponsoravond Wim van Est als eregast uit te nodigen. Van Est vroeg een vergoeding van 150 gulden. ”Akkoord,” zei de organisatie. Ik gaf het door.

Drie dagen later kreeg ik een telefoontje van Wim. ”Ik wil het dubbele, 300 gulden,” zei Wim. Opnieuw akkoord. Waarna hij opnieuw belde met: ”Ik wil het geld, drie briefjes van honderd, bij de ingang van de zaal. Stop het maar stiekem in de zak van mijn colbert.”