Wout van Aert, vijf jaar na val in Pau: 'Heb psychologische hulp nodig gehad om de herinneringen te kanaliseren'

Het is vandaag exact vijf jaar geleden dat Wout van Aert gruwelijk ten val kwam in Pau. Hij liep een zware beenwonde op en er werd gevreesd voor zijn carrière. Na een maandenlange revalidatie slaagde hij er toch in om terug zijn oude niveau te bereiken.

Van Aert wordt nog dagelijks herinnerd aan die vreselijke valpartij. Hij heeft er immers een immens groot litteken van 21 centimeter op zijn rechterbil aan overgehouden. Het Laatste Nieuws zocht Van Aert op voor een interview dat specifiek over dat litteken ging.

"Ik heb dat litteken inmiddels een plaats gegeven", begint Van Aert. "Sarah (De bie, zijn vrouw) heeft het er nog meer moeite mee dan ik. Sarah is zeer sensitief. Wanneer ze het litteken ziet, koppelt ze dat automatisch aan de emoties van die val en de moeilijke momenten tijdens de revalidatie."

'Oorlogswonde'

"De dokters namen toen letterlijk de term oorlogswonde in de mond. Het was zeker een verminking. Nu is het niet meer vuurrood, maar verbleekt. Roze-achtig. Door de doorbloeding heeft het veel meer de kleur van mijn huid. Het ziet er minder agressief uit, maar je ziet het wel nog goed. Zoals het litteken nu is, zal het voor altijd blijven.”

Van Aert heeft weinig moeite gehad om het litteken te accepteren, maar voelt het wel nog steeds. "Zeker wanneer ik lang heb stilgelegen in de winter, dan voelt het litteken veel stugger aan en heeft die plaats meer aandacht nodig met extra stretchoefeningen."

"Dus als ik een paar weken heb gerust, voel ik dat het rechterbeen minder snel weer op gang geraakt dan mijn linkerbeen. Ik word er dus nog regelmatig aan herinnerd. Soms jeukt het litteken ook nog.”

Van Aert schrikt wel nog van de reacties van andere mensen als ze dat litteken zien. "Bijvoorbeeld wanneer iemand de hotelkamer binnenkomt als ik op de massagetafel lig. Pas door die reactie van de mensen of wanneer ze mij erover aanspreken, word ik aan dat litteken herinnerd en besef ik hoe hard het opvalt."

De littekens op zijn knieën vindt hij erger. "Zoals bij quasi elke coureur zien mijn knieën er niet uit door het wild vlees van ettelijke valpartijen. ik overweeg dat wild vlees na mijn carrière te laten weghalen of alleszins te laten opschonen."

Psychologische hulp

Toen Van Aert na zijn revalidatie weer langzaam begon te fietsen, werd hij telkens opnieuw weer herinnerd aan die val, de pijn die hij geleden heeft en de momenten in het ziekenhuis. "Om die herinneringen te kunnen kanaliseren, heb ik psychologische hulp nodig gehad."

Van Aert gelooft evenwel dat die val hem fysiek én mentaal sterker heeft gemaakt. "Ik heb misschien bepaalde prestaties wel kunnen leveren door die gebeurtenis, die anders niet waren gelukt. Als mens heb ik er ook veel van geleerd. Ik ben meer dankbaar geworden voor dingen die ik vroeger vanzelfsprekend vond.”