Column | Hoe Michael Boogerd ons op een snikhete zomerdag in 2002 allemaal in huis hield

Er was eens een mooie zomerdag. Iedereen bil aan bil op het strand. De wielerliefhebber zag de zon die dag niet. De wielerliefhebber keek naar een man alleen op z'n fiets. Michael Boogerd  maakte van 24 juli 2002 Nationale Michael Boogerd Dag. Z'n witte tanden waren die dag het testbeeld dat onze huiskamer inglisterde.

Hypnotiserend prodentgebit

Ik was zelf net 18 en je zou dus zeggen dat ik wel iets beters te doen had dan met de gordijnen gesloten een hele middag naar een scherm kijken. Buiten waren de meisjes mooi en de terrassen vol, maar binnen was een man in een alpendecor met iets groots bezig.

Geen moment weken mijn ogen van de beeldbuis. Ik moet een emmer naast me hebben gehad om in te plassen. M'n moeder moet om het uur iets te eten of drinken hebben gebracht. Het prodentgebit hypnotiseerde.

Spanning

Steeds meer beweging in het bovenlijf. De monsterontsnapping eist z'n tol. Hoe langer het duurt, hoe meer hij op een Bauke Mollema avant la lettre gaat lijken. En het duurt lang. Voor ons op de bank, maar voor Michael op de fiets nog veel langer. Over de Galibier, over de Madeleine. Op naar La Plagne. Het ziet er goed uit.

Tot Carlos Sastre het lijkt te gaan verpesten. Als ook The Boss zich ermee gaat bemoeien wordt het zenuwslopend. Het zal toch niet?! Gelukkig weet je nu dat-ie het gaat halen... want het zal niet. Boogerd haalde het. "Hij geniet ten volle, en wij genieten met hem mee", spreekt Mart Smeets. "Schitterend!", voegt co-commentator Erik Breukink nog toe. En dat was het.

Beeld: Cor Vos