Column | Wielerfans die zonder mondkapje wielrenners toeschreeuwen zijn geen wielerfans

In het voetbal hoor je altijd de volgende nuancering als bij supportersrellen de terrasstoelen weer eens door de lucht vliegen (zoals afgelopen weekend in Groningen): "Ja, maar dat zijn dus geen échte supporters." In het wielrennen kunnen we nu volgens mij na de passage door de Pyreneeën hetzelfde zeggen over een groep 'wielerfans'.

En nee, er zijn geen in geelzwart gehulde Jumbo-Visma-fans die met hun Jumbo-opblaasbedje de harsens proberen in te slaan van een horde Grenadiers, maar toch zou ik de groep waarover ik het heb wel het predikaat 'wielerhooligans' mee durven geven. Het gaat over de lieden die het tijdens deze coronatour nodig vinden om op een berg te gaan staan en daar zonder mondkapje wielrenners in het gezicht te schreeuwen.

Sowieso lijkt er door de ijle berglucht al een zuurstoftekort in de hersenen van sommige wielerfans te ontstaan als ze op een col gaan staan - anders kan ik het zo hard mogelijk meerennen met de renners in niets dan een stringetje niet verklaren. Maar die meerennende aandachtszoekers zijn nog relatief onschuldig vergeleken bij de mensen die willens en wetens renners in gevaar brengen - en zelfs de voortgang van de hele Tour de France - door mondkaploos de bergen intrekken.

Of ja, mondkaploos.. Ze hebben er vaak wel eentje mee (zie foto onder deze column), maar zetten die schijnbaar op het moment waarvoor ze 'm in principe mee hebben - bij het passeren van de renners - even af om hun grote held even vol in het gezicht te kunnen schreeuwen? Wat gaat er door zo'n 'wielerfan' heen: 'Deze renner kan nu echt niet zonder mijn aerosolen verder; ik moet mijn mondkapje afzetten en hem toeschreeuwen, anders haalt-ie de meet niet!'?

Het lijkt een rare gedachtengang, maar bij mensen die een mondkapje meenemen en hem dan als kinbeschermer gebruiken, moet je nergens versteld van staan.