Column | Tadej Pogacar had z'n rugnummer 13 niet omgedraaid. Schande! Pak 'm die Tourzege af, UCI!

Als het moet, loop ik met een zwarte kat in m’n handen onder een ladder door op vrijdag de dertiende. Dus bijgelovig kun je me niet echt noemen. En toch zou ik, als ik in wielerwedstrijden zou starten, altijd het rugnummer 13 omgekeerd op m’n shirt plakken of spelden.

Sterker nog, het zou een reden voor me kunnen zijn om toch eens een licentie aan te vragen. Zó mooi vind ik het wielergebruik. Dat omgekeerde rugnummer 13 is wielrennen in een notendop. Nét even anders dan andere sporten.

Een wielerleek denkt misschien dat wielrennen gewoon op een fietsje van A naar B rijden is, maar wij wielerliefhebbers weten wel beter. Wielrennen is een sport, maar ook een, soms vrij surrealistische, roman zonder einde. Wielrennen is spotten met de wetten van de logica – zie Mathieu van der Poel en zijn Amstel Gold Race. Wielrennen is het leven – en helaas soms ook de dood.

En dat wordt wat mij betreft allemaal perfect gesymboliseerd door dat omgekeerde rugnummer 13. Je kunt het allemaal pathetische onzin vinden, maar wat mij betreft steekt iedereen die het rugnummer 13 ‘normaal’ opplakt een dikke middelvinger op naar de wielersport en zijn roemruchte geschiedenis.

Tadej Pogacar deed het zondag tijdens de wegrit van het WK in Imola zonder blikken of blozen. Schande, Tadej! UCI, pak ‘m die Tourzege af, schors ‘m voor vijf jaar, geef Evenepoel de komende tien Tours alvast cadeau. Deel een lijfstraf uit die ze zelfs in het land van de werkgever van Pogacar, de Verenigde Arabische Emiraten, even in hun thee doet verslikken!

En wie nu zegt: kom op joh, redacteurtje, er zijn toch ergere dingen in de wereld? Maak je niet zo druk! Dat klopt, Pogacar droeg inderdaad geen witte koersbroek onder z’n niet omgedraaide rugnummer. Het kan altijd erger.