5 Redenen waarom Milaan-Sanremo wél een mooie koers is

Milaan-Sanremo heeft niet de naam een koers te zijn waar je nou eens even alle afspraken voor cancelt en je agenda schoonveegt. Dat ervaar ik zelf eigenlijk ook wel zo, maar toen begon ik eens te denken: is het niet stiekem een prachtige koers? Jazeker!

1) Het is in Italië

Dat zijn meteen al heel veel bonuspunten. Wedstrijden in beeld brengen kunnen ze niet echt (gelukkig komt daar in de Giro verandering in), maar het decor waar de renners de hele dag doorheen rijden kent zijn gelijke niet. Als er in de koers niks te beleven is, kun je gewoon lekker genieten van Bella Italia!

2) Je kunt de hele - vooruit: de halve - dag luisteren naar Karsten en Jeroen

In de Giro had ik al eens medelijden met Eurosport-commentatoren Karsten Kroon en Jeroen Vanbelleghem omdat ze elke dag vanaf het begin van de etappe erbij waren. Dat was vorig jaar in Milaan-Sanremo ook het geval, maar dat was zelfs nog straffer omdat het een koers van bijna 300 kilometer is.

Het werd Karsten iets te gortig en daarom staat hij tot de lunch z'n commentaarstoeltje af aan Michael Boogerd, maar Jeroen staat wel voor de onmenselijke opgave om de tijd tussen van de start om 9.50 uur en de finish zo ronde de klok van 17.00 uur.

3) De Capo Berta!

Vlaanderen heeft de Berendries, de Karnemelkbeekstraat en de Kanarieberg. Schitterende namen, maar ik geloof toch dat Milaan-Sanremo de koers is die de mooiste hellingnaam heeft. Niet de Poggio, niet de Cipressa, maar uiteraard de Capo Berta.

4) De afdaling van de Poggio

Dichterbij een achtbaanervaring in een wielerwedstrijd kom je niet. Bij het kijken naar de afdaling van de Poggio gaat het angstzweet plaatsvervangend in je bilnaad staan.

5) De finale!

De afdaling van de Poggio is een belangrijk onderdeel van de finale van Milaan-Sanremo. En hoe saai de lange aanloop kan zijn, zo spetterend kan die finale zijn. Naar mijn mening zijn koersen waarin het erom spant of het een sprint wordt of dat er iemand(en) vooruit blijft wat onderschat. Dat tactische steekspel en de bijbehorende spanning is wat wielrennen zo mooi maakt.

Beeld: Cor Vos