Column | Hoe ik meer dan 9000 hoogtemeters in één dag overleefde tijdens Tour des Stations: 'Aiaiaiaiai' en appelsap

Ik had beloofd van me te laten horen als ik weer kon typen. Die belofte heb ik niet helemaal gehouden, want al een minuut na de finish van de Tour des Stations Ultrafondo The Everest (met evenveel/meer hoogtemeters dan de hoogte van Mount Everest) typte ik.

Maar ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen dat de moeizame eerste typebewegingen na de 15 uur durende majestueuze martelgang per WhatsApp naar mijn dierbaren gingen - en hoe dierbaar de lezers van Wieler Revue me ook zijn, daar horen jullie toch nog nét niet bij...

Hoe dan ook, belofte maakt nog wel schuld. Dus hier is dan deel II van mijn Tour des Stations Ultrafondo-bijdrage. Eerder schreef ik over m'n verwachtingen (ik leefde tussen hoop en vrees); nu is het kijken hoe die verwachtingen strookten met de realiteit van deze monstertocht - want dat was het.

Om met het goede nieuws te beginnen: ik heb het gehaald! Mijn officiële tijd over de 242 tijdgeregistreerde kilometers was 14 uur, 51 minuten en 19 seconden (nettotijd, dus inclusief pauzes). Goed voor een 217e plaats van de 670 ingeschreven deelnemers (376 finishers).

Een hele onderneming, schreef ik als quasi-ironisch understatement bij mijn Strava-file. Die is ietsje langer dan de officiële afstand door wat geneutraliseerde kilometers en doet er ook nog even zo'n twee Caubergen bij qua hoogtemeters (maar vermoedelijk doet The Everest + 2 Caubergen het marketinggewijs minder goed...)

Meer dan 9000 hoogtemeters dus en bijna 14 uur de pedalen rondmalen. Ze gingen als in een vaak schitterende, soms moeizame roes voorbij. Nu, een paar dagen later, is het tijd om de balans op te maken. Dat doe ik aan de hand van quotes uit het vorige stukje (waar je hierboven dus een link naar ziet) met mijn verwachtingen. Verwachtingen vs. realiteit dus.

'In de sauna zitten? Is ook voor gezorgd door moeder natuur, want het belooft lekker warm te worden!'

Dat viel behoorlijk mee (alhoewel je aan de foto kunt zien dat ik nog wel voldoende heb gezweet..), want het voordeel van een start om 4.00 uur 's ochtends is dat je pak 'm beet de eerste 6 uur in prima temperaturen fietst. En het voordeel van al die hoogtemeters is dat je ook veel op hoogte fietst, waar het wat aangenamer is - qua temperatuur dan.. Alleen in het stadje Sierre, dat op zo'n 400 meter hoogte ligt en 's middags in het parkoers lag, voelde ik een warme föhn.

'Behalve dan in het begin, want de start is om 4.00 ’s ochtends en dan is het donker'

Vroege start dus. Dat betekende rond een uur of 2 's nachts opstaan. Van slapen kwam niet veel terecht, maar gelukkig houdt de adrenaline je ook tijdens de koers wakker.. Het fietsen in het donker zelf viel me ook alweer alles mee. Zelfs het afdalen in het donker. Ik deed dat wel lekker rustig an. Dat gold zeker niet voor iedereen, waardoor het door langs me heen vliegende fietsers toch een wat mindere ervaring was.

'Hoera! Ik mag zaterdag minstens 12 uur achter elkaar fietsen – waarschijnlijk nog wel langer, joepie!'

Dat werd dus inderdaad langer. Het was vaak joepie, maar ik moet zeggen dat ik op het einde toch ook wel een beetje moe was... Maar over het algemeen heb ik ook nog meer dan genoeg kunnen genieten tijdens de rit. En de helse momenten zijn achteraf natuurlijk weer mooi!

Het moment dat ik achter een Fransman reed, er op de laatste klim van de dag een stukje steile gravelmuur (om en nabij de 20 procent) opdoemde en hij de legendarische woorden 'aiaiaiaiai...' sprak, zorgen nu iedere keer weer voor een brede glimlach op mijn mond als ik eraan terugdenk.

'12 uur lang mag ik zaterdag aan één stuk door suiker eten'

Het eten bleek achteraf misschien nog wel de moeilijkste opgave. Eerst had ik voor m'n gevoel iets te weinig gegeten. Na een inhaalslag gemaakt te hebben, ging ik enige tijd als een raket. Maar misschien heb ik toen juist wel weer te veel gegeten. M'n maag protesteerde - maar misschien is het ook wel gewoon zo dat een maag na pak 'm beet 12 uur alleen maar suikers zegt: 'jongen, doe even normaal, ik doe hier niet meer aan mee'.

Aan gelletjes moest ik even niet meer denken. Op een mix van appelsap, een blikje Red Bull bij de laatste verzorgingspost en wat speciale sportwinegums die nog in m'n achterzakje zaten, haalde ik de eindstreep.

Op de foto is te zien dat ik op meerdere gebieden gelijkenissen vertoon met de Dode Zee. Zowel het zout-aspect is aanwezig en het deel 'dode' klopt ook wel aardig. Maar het was een ervaring om nooit te vergeten. En ook om nooit meer te doen. Denk ik. Of toch...

In de komende geprinte Wieler Revue lees je een uitgebreid verslag van deze helse onderneming